مباحث متفرقه مسیر پر فراز و نشیب نمایشنامه ها در قرن بیستم

[Armita.sh]

نمادگرایی​

سمبولیسم در انگلستان، با نام «زیبایی پرستی» (Aestheticism) نیز شناخته می شود. این سبک از تئاتر، که رویاها و فانتزی ها از ابزارهای مرسوم روایت داستان در آن هستند، توسط طیف وسیعی از نمایشنامه نویسان، از «ویلیام باتلر ییتس» گرفته تا «هارولد پینتر»، مورد استفاده قرار گرفت. صحنه پردازی در این دسته از آثار، سبکی بسیار مشخص داشت و اغلب محیطی کمینه گرا (مینیمال) و وهم آلود را به تصویر می کشید. با این که نمایشنامه نویسانی که می توانند در این دسته جای بگیرند، در اوایل قرن بیستم زندگی و کار می کردند، سمبولیسم بر تمامی سبک های پس از خود تأثیرگذار بود.

 

[Armita.sh]

سوررئالیسم​

سوررئالیسم نیز مانند نمادگرایی، در موضوعات ذهنی و انتزاعی ریشه دارد. این گونه از نمایش، بر جنبه های فیزیکی تئاتر تأکید داشت و زبان را به حاشیه می راند، با این امید که از طریق رویدادها و اَعمال شخصیت ها بر مخاطبین اثرگذار باشد. دیگر ویژگی های رایج و مشترک در میان نمایشنامه های فراواقع گرا، قیاس های غیرمنتظره و استفاده از عنصر غافلگیری است. شناخته شده ترین نمایشنامه نویس بریتانیایی در سبک سوررئال در دهه ی 1920، کسی نبود جز «ساموئل بکت». «تئاتر شقاوت»، زیرمجموعه ای از سوررئالیسم است که توسط «آنتونن آرتو» گسترش یافت. این گونه از نمایش استدلال می کرد که تئاتر، رسانه ای برای «بازنمایی» نیست و سعی داشت از طریق...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Armita.sh]

اکسپرسیونیسم​

واژه ی «اکسپرسیونیسم» اولین بار در آلمان و در سال 1911 پا به عرصه ی وجود گذاشت. این گونه همچنین در طول دهه ی 1920 نیز در اوج شکوفایی خود بود اگرچه دو شاخه ی کاملا متمایز از هم داشت. شخصیت ها در این دو شاخه، یا خیلی کوتاه و مستقیم صحبت می کردند و یا جملاتی بلند و شاعرانه را به کار می گرفتند. کاراکترهای تئاتر اکسپرسیونیستی، معمولا نامی نداشتند و داستان اغلب، از شرایط حال انتقاد می کرد و درباره ی آینده هشدار می داد. بیداری معنوی و ساختار اپیزودیک، از دیگر ویژگی های رایج در این دسته به حساب می آید.

 

[Armita.sh]

تئاتر روایی​

این نوع از نمایش، توسط نمایشنامه نویس شناخته شده ی آلمانی، «برتولت برشت»، به وجود آمد؛ چهره ای که تئاتر واقع گرا را رد می کرد. برشت عقیده داشت نمایش های رئالیستی، بیش از اندازه سعی می کردند که کامل و بی نقص باشند. تئاتر روایی بر پایه ی اشعار حماسی یونان بنا شده است. در این گونه، ویژگی هایی همچون نورپردازی تند و زننده، صحنه های خالی، پلاکاردهایی که عوض شدن صحنه ها را اعلام می کنند، گروه های موسیقی که سر صحنه می نوازند، و مکث هایی بلند و تشویش آور به چشم می خورد. برتولت برشت باور داشت که تئاتر باید در درون و با حضور مخاطبین ساخته شود و فکر می کرد که نمایشنامه های متعلق به تئاتر روایی، به جای به چالش کشیدن واقعیت هایی که مردم با آن ها...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.