شاعر‌پارسی اشعار نظامی گنجوی

[zeinab z]

به نام خدا
در این تاپیک اشعار زیبای شاعر پر فروغ ایرانی
نظامی گنجوی قرار داده میشه
لطفا پستی ارسال نشه
تاپیک شخصیه​

 

[zeinab z]

در خط نظامی ار نهی گام
بینی عدد هزار و یک نام
والیاس که الف بری ز لامش
هم با نود و نه است نامش
ز اینگونه هزار و یک حصارم
با صد کم یک سلیح دارم
گر شد پدرم به سنت جد
یوسف، پسر زکی مؤید

 

[zeinab z]

گنجه گره کرده گریبان من
بیگرهی گنج عراق آن من
بانگ برآورده جهان کای غلام
گنجه کدام است، نظامی کدام؟
عراقی وار بانگ از چرخ بگذاشت
به آهنگ عراق این بانگ برداشت
عراق دل‌افروز باد ارجمند
که آوازهٔ فضل از او شد بلند

 

[zeinab z]

هر که تو بینی ز سپید و سیاه
بر سرکاری است درین کارگاه
جغد که شوم است به افسانه در
بلبل گنج است به ویرانه در
هر که درین پرده نشانیش هست
درخور تن قیمت جانیش هست

 

[zeinab z]

چو قصد چشمه کرد آن چشمهٔ نور
فلک را آب در چشم آمد از دور
سهیل از شعر شکرگون برآورد
نفیر از شعری گردون برآورد
پرندی آسمان‌گون بر میان زد
شد اندر آب و آتش در جهان زد

 

[zeinab z]

مجنون چو حدیث عشق بشنید
اول بگریست، پس بخندید
از جای چو مار حلقه برجست
در حلقهٔ زلف کعبه زد دست
می‌گفت گرفته حلقه در بر
کامروز منم چو حلقه بر در

 

[zeinab z]

همه عالم تن است و ایران دل
نیست گوینده زین قیاس خجل
چونکه ایران دل زمین باشد
دل ز تن به بود یقین باشد
مینگیز فتنه میفروز کین
خرابی میاور در ایران زمین
تو را ملکی آسوده بی داغ و رنج
مکن ناسپاسی در آن مال و گنج

 

[zeinab z]

سکندر چو دانست کآن ابلهان
دلیرند بر خون شاهنشهان
پشیمان شد از کرده پیمان خویش
که برخاستش عصمت از جان خویش
چو در موکب قلب دارا رسید
ز موکب روان هیچ‌کس را ندید
تن مرزبان دید در خاک و خون
کلاه کیانی شده سرنگون

 

[zeinab z]

غزل:


عاشق شده‌ام بر تو تدبیر چه فرمایی
از راه صلاح آیم یا از ره رسوایی؟
تا جان و دلم باشد من جان و دلت جویم
یا من به کنار افتم یا تو به کنار آیی
در دوستیت شهری گشتند مرا دشمن
بر من که کند رحمت؟ گر هم تو نبخشایی
زین سان که منم بی تو دور از تو مبادا کس
نه دسترسی بر تو نه بی تو شکیبایی

 

[zeinab z]

قصیده:


فرق‌ها باشد میان آدمی تا آدمی
کز یک آهن نعل سازند از یکی دیگر سنان
اصل هندو در سیاهی یک شب نسب دارد ولیک
هندویی را دزد یابی، هندویی را پاسبان
از تجمل هیچ ناید، زر فدی کن زر فدی
تا همه ساله چو زر هم پیر باشی هم جوان
با حسین و آدم آخر آب و نان دانی چه کرد؟
خاک هر پایی مشو از بهر مشتی آب و نان