عاشقانه‌ها عاشقانه‌های نیکی فیروزکوهی

[Maede Shams]

خیابان‌های شنبه صبح
تا زمانی‌ که آدم‌ها را به هم نرسانند
غمگین‌ترین خیابان‌های دنیا هستند
غمگین تر از آن صندلی‌های خالی‌ کافه ها
خلوتِ کوچه ها
آن نیمکت‌های فراموش شده
و یک درخت
تنها یک درخت
که هیچکس زیر سایه‌اش منتظر نیست

چرا، چرا، چرا به فکرش نمیرسد
یکی‌ از این آخر هفته‌ها برسد؟؟


نیکی‌ فیروزکوهی​

 

[Maede Shams]

منهم مثل همه آدم‌های دیگر روزهای سخت بسیاری را در زندگی داشته ام، روزهایی که فکر می کرده ام قلبم هر آینه از تپش باز می ماند. روزهایی که فکر می کردم دیوارهای خانه می خواهند مرا ببلعند. روزهایی که فکر می کردم در سینه ام یک مار افعی چنبره زده، هر چند دقیقه چشم‌ها و گلوگاهم را نیش می زند.
به جرات می گویم تنها نجات بخش من در چنین دوران طاقت فرسا و غم انگیزی زمان بوده است.
با گذشت زمان گرچه هیچ چیزی را فراموش نکردم‌ اما به آرامشی نسبی رسیدم که کمک کرد خودم را دوباره جمع و جور کنم و به زندگی ادامه دهم. زمان زخم ها را از بین نمی برد اما آنها را به تدریج ترمیم می کند و درد ها را التیام می بخشد. زمان نشان می دهد چه‌ چیزهای کوچک و حقیری باعث رنجشم‌ شده بودند و چه چیزهایی یا...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Maede Shams]

گاهی وقتها از همان اول صبح حالت خوش نیست. یک جوریست. نمی توانی بگویی چرا و چه جور.خوابی دیده ای. خوابی محو و دور. خوابی که می دانی حالت را بدجور خراب کرده. خوابی که نمی توانی انگشت بگذاری و بگویی کجایش روزگارت را بهم ریخته. اما
خوب نیستی.

حال این روزها هم همینطور است. حس می کنی از خوابی طولانی بیدار شده ای. حس می کنی بدترین خواب دنیا را دیده ای.حس می کنی هنوز در جهان مه آلود و غیر واقعی خواب بسر می بری. حس می کنی جهان خواب است. میلیاردها آدم روی کره زمین خوابند.خوابی وهم انگیز! خوابی پر ابهام! خوابی غم انگیز با رنگی سیاه! خوابی که نه می توان تعریفش کرد، نه تعبیر!

نیکی فیروزکوهی​

 

[Maede Shams]

و ناگهان آنچنان دلت می‌گیرد
که دستت را به پیشانی میگذاری
و‌های های
در غمِ نگاهِ بهت زده یِ غریب ترین مردمِ دنیا گریه میکنی‌
و خدا ...
خدا خودش شاهد است .....
که چگونه آسمان
برای شکستِ پرنده‌ای در پرواز می‌‌گرید

نیکی فیروزکوهی​

 

[Maede Shams]

زمستانی را می‌‌مانم
که دروغش بهار است
در سرزمینِ کوه‌های یخی
بی‌ ریشه گی‌‌
چنان کرده با من
که قانونِ کوچ
با پرنده ی مهاجر

آه مادر مرا دریاب
صدا بزن
خدایی را که هنوز در قلبت جاری ‌ست
باخته است فرزندت
ایمانش را به فردا
به نرگس‌های باغچه
به یاسِ روی دیوارِ همسایه
به ظهر‌های پر آفتاب
به ایوانِ پر از عطرِ تو
به این خانه

بگیر از من
این تردیدِ آمیخته به دلهره‌های مکرر را
رهایم کن
از حجمِ تصویر‌های مبهم و سردی
که امید را می‌‌ربایند
از قلبی که هنوز زندگی‌ را می‌‌طلبد
و عشق را
و دستانی مهربان را
و خانه ای با ایوانی پر از عطر و خاطرِ مادر

در این برودتِ بی‌ انتها
چه کسی‌ خواهد شنید
که من خودم را در آینه گریسته ام
که من با کبوتر ها
از معصومیتِ پرواز گفته ام
که من دنبال جای...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.