سخن بزرگان سهراب سپهری

[NAST]

باید امشب چمدانی را
که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد
بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به آن وسعت بی‌واژه که همواره مرا می‌خواند

یک نفر باز صدا زد؛ سهراب

کفش‌هایم کو؟ ...

 

[NAST]

و دست‌هایش
هوای صاف سخاوت را
ورق زد و مهربانی را
به سمت ما کوچاند...

‌

 

[NAST]

‌
شب را نوشیده‌ام
و بر این شاخه‌های شکسته می‌گریم.

مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پرپر کنم.
مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم.
و به دامن بی تار و پود رؤیاها بیاویزم...
جهنم سرگردان!
مرا تنها گذار.

 

[NAST]

زندگی جاریست...

زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت
زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم

#سهراب_سپهری

‌

‌

 

[NAST]

‌
در باغی رها شده بودم.
نوری بیرنگ و سبک بر من می وزید.
آیا من خود بدین باغ آمده بودم
و یا باغ اطراف مرا پر کرده بود؟
هوای باغ از من می گذشت
و شاخ و برگش در وجودم می لغزید.
آیا این باغ
سایه روحی نبود
که لحظه ای بر مرداب زندگی خم شده بود؟
ناگهان صدایی باغ را در خود جای داد،
صدایی که به هیچ شباهت داشت.
گویی عطری خودش را در آیینه تماشا می کرد.
همیشه از روزنه ای ناپیدا
این صدا در تاریکی زندگی ام رها شده بود.
سرچشمه صدا گم بود:
من ناگاه آمده بودم.
خستگی در من نبود:
راهی پیموده نشد.
آیا پیش از این زندگی ام فضایی دیگر داشت؟
ناگهان رنگی دمید:
پیکری روی علف ها افتاده بود.
انسانی که شباهت دوری با خود داشت.
باغ در ته چشمانش بود
و جا پای صدا همراه تپش هایش.
زندگی اش آهسته...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[NAST]

‌
تاریکی محراب
آکندهٔ ماست

سقف از ما لبریز
دیوار از ما
ایوان از ما . . .

#سهراب_سپهری
‌

‌

 

[NAST]

من ایستادم
و آفتابِ تغزل بلند بود
و من مواظب تبخیر خواب‌ها بودم
و ضربه‌های گیاهی عجیب را به تن ذهن
شماره می‌کردم
خیال می‌کردیم
بدون حاشیه هستیم
خیال می‌کردیم
میان متن اساطیری تشنج ریباس
شناوریم
و چند ثانیه غفلت
حضور هستی ماست...

 

[NAST]

لحظه‌ها را درياب ...
زندگی در فردا نه، همين امروز است!
راه ها منتظرند تا تو هرجا كه بخواهی برسی!
لحظه‌ها را درياب، پای در راه گذار ...
رازِ هستی اين است ...

#سهراب_سپهری

 

[NAST]

‌
پرنده در خواب بال و پرش تنها مانده‌است
چشمانش پرتوی میوه‌ها را می‌راند
سرودش بر زیر و بم شاخه‌ها پیشی گرفته‌است
سرشاری‌اش قفس را می‌لرزاند ...

 

[NAST]

‌
من هر آن تازه خواهم شد
و پیرامون خویش را تازه خواهم کرد
بگذار هر بامداد
آفتاب بر این دیوار آجری بتابد
تا ببینی روانِ من هر بار
در شور تماشا چه می‌کند...