شعرکده دقایقی با سهراب سپهری

[SETAYESH.MO]

زندگی نیست بجز نم نم باران بهار

زندگی نیست بجز دیدن یار

زندگی نیست بجز عشق

بجز حرف محبت به کسی

ورنه هر خار و خسی

زندگی کرده بسی

زندگی تجربه‌ی تلخ فراوان دارد

دو سه تا کوچه و پس کوچه

و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد

ما چه کردیم و چه خواهیم کرد

در این فرصت کم!؟

 

[SETAYESH.MO]

نیست رنگی که بگوید با من

اندکی صبر ، سحر نزدیک است

هر دم این بانگ برآرم از دل

وای، این شب چقدر تاریک است!

خنده ای کو که به دل انگیزم؟

قطره ای کو که به دریا ریزم؟

صخره ای کو که بدان آویزم؟

 

[ساپورا]

کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ
کار ما شاید این است که در افسون گل سرخ
شناور بمانیم!

 

[ساپورا]

و همیشه من ماندم و تاریک بزرگ
من ماندم و همهمه‌ی آفتاب
و از سفر آفتاب سرشار از تاریکی نور آمده‌ام
سایه تر شده‌ام
و سایه‌وار بر لب روشنایی ایستاده‌ام
شب می شکافد... لبخند می شکفد... و صبح از سفال آسمان می ترواد!
و شاخه‌ی شبانه‌ی اندیشه‌ی من بر پرتگاه زمان خم می شود.

 

[ساپورا]

آری ما غنچه‌ی یک خوابیم
غنچه‌ی خواب!
آیا می شکفیم؟
یک روزی... بی جنبش برگ... اینجا نی در دره‌ی مرگ
تاریکی و تنهایی
نی خلوت زیبایی
به تماشا چه کسی می آید
چه کسی ما را می بوید
و به بادی پرپر و فرودی دیگر!

 

[ساپورا]

و خدا نه از تو بالاتر
نی تنهاتر... تنهاتر...
بالاها، پستی ها یکسان بین
پیدا نه پنهان بین!

 

[SETAYESH.MO]

صدا کن مرا
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می روید

 

[SETAYESH.MO]

چه کسی می داند که تو در پیله تنهایی خود تنهایی
چه کسی می داند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی
پیله ات را بگشا
تو به اندازه پروانه شدن زیبایی