پلی‌لیست پلی‌لیست مائین کاربر انجمن یک رمان

[delnia]

به نام بی نیاز عالم آرا



این تاپیک متعلق به مائـین است و شخص دیگری اجازه فعالیت در آن را ندارد.

برای داشتن تاپیک مشابه به فراخوان پلی‌لیست کاربران مراجعه کنید.

​

 

[MAEIN]

کلام اول!
میشه گفت مابین اطرافیان من، کسی بیش‌تر از خودم به موسیقی اعتیاد نداره. منم و لیوان چایی، قلم و کاغذ و موسیقی.
کسایی که منو می‌شناسن می‌دونن هر هفته توی صفحه‌م چندتا آهنگ می‌ذارم که معمولاً هم روی تمام‌شون قفلی‌ام. به‌خاطر همین، ایده‌ی این تاپیک هم زیادی به مذاقم خوش اومد و گفتم چرا که نه! این‌دفعه با یه زبون خودمونی و ساده، بارها و بارها پلی‌لیستم رو به اشتراک می‌ذارم. من توی متن آهنگ‌هام زندگی می‌کنم، از حسی که بهم میدن برای نوشتن الهام می‌گیرم، توی ریتم‌شون غرق میشم، باهاشون داد می‌زنم، می‌خندم و خلاصه بیش‌تر دیوونگی‌مو موقع گوش‌دادن آهنگای مورد پسندم و متقابلاً با نوشتن هذیان‌های بیمارگونه‌ی ذهنم بروز میدم!
این شد که حالا این‌جام و این تاپیک رو پر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAEIN]

دومین آهنگی که از Linkin Park پیدا کردم و میشه گفت هرشب بهش گوش می‌دادم Bleed it out بود. دروغه اگه بگم درکش برام سخت نبود. برای اولین‌بار با چنین سبکی آشنا شده بودم و فریادهای چستر به‌نظرم گوش‌خراش می‌اومد. نمی‌دونم چی شد که در عرض چند روز همین فریادها برای من تبدیل به لالایی قبل خواب شد.
رنگ این آهنگ برای من قرمزه. یادمه یکی بهم گفت انگار خواننده برای خوندن از جونش مایه می‌ذاره و خب من اون‌جا هنوز نه لینکین پارک و نه چستر رو...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAEIN]

نمی‌دونم. واقعاً نمی‌دونم چی شد؛ اما استارت اعتیاد من به دنیای Linkin Park با این سه آهنگ بود. سه آهنگی که باعث شد برم دنبال‌شون، سرگذشت و سرنوشت عجیب چستر رو بخونم و اون رو نزدیک‌ترین رفیق خلوت و شلوغی خودم بدونم. هنوز هم همیشه وقتی اعصابم داغونه، وقتی خوش‌حالم، توی خلوت، توی جمع، داخل اتوبو‌س‌های شلوغ و ترافیک‌های سردردآور تهران، فریادهای چستر توی این سه آهنگه که آرومم می‌کنه.
رنگ آهنگ اول برای من سبزه. رنگ آهنگ دوم سفید و رنگ آهنگ آخر مثل شن و ماسه‌ی تقریباً...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAEIN]

به جرات می‌تونم بگم نشده این آهنگ چستر رو به کسی معرفی‌ش کنم و نپسنده.
حتی برای اونایی که از راک متنفر بودن هم جزء آهنگای موردعلاقه‌شون شده. طوری که هربار پخش میشه باهاش هم‌خونی می‌کنن.

Numb​

​

رنگ این آهنگ برای من آبی کم‌رنگه و هروقت بهش گوش میدم انگار سوار یه موج آهسته و ملایم شده‌م که متشکل از ارواح، همراه با یه خنکی خوشاینده.

 

[MAEIN]

یادمه توی یکی از خونه‌های سابقی که داخلش زندگی می‌کردم، درست موقعی که تازه داشتم وارد دوران سخت زندگیم می‌شدم، توی خلوت، توی تنهایی، توی یه اتاق تاریک و مسکوت، در حال دست‌وپنجه نرم‌کردن با یه شرایط عجیب و نوظهور، این آهنگ رو پیدا کردم. اون‌جا توی یکی از اتاق‌هاش، یه پنجره داشت که روبه خونه‌های کوچیک، ساختمون‌های با ارتفاع کم و قدیمی باز می‌شد. یکی از اون خونه‌های سمت راست، پنجره‌ی نسبتاً بزرگی داشت که از لابه‌لای پرده‌ی حصیری‌ش می‌شد قسمتی از داخل رو دید. انگار خودشون شب‌ها پرده رو بالا می‌بردن تا شب‌نشینی صمیمانه‌شون قابل رویت بشه. چندتا دختر جوون که احتمالاً خواهر بودن هرشب توی همین اتاق، گاهی با پدرشون دور هم جمع می‌شدن و اون‌قدر زبان بدن و سایه‌هاشون که موقع...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAEIN]

این آهنگ هم مربوط به پست قبلیه.
رنگش برای من سفیده و یه حس عجیب و غریب بهم میده. حس پایان، حس اتمام همه‌چیز. در حالی که خمیده و سست راه میری، عرق‌ریزون بایستی و همون‌طور نفس‌زنان متوجه بشی دیگه همه‌چیز تموم شده. مجبوری تسلیم بشی.
رسیدن به آخر خط، برای یه تولد دوباره.​

Shadow Of The Day​

خواننده: Chester Bennington

 

[MAEIN]

این آهنگ برای من خاکستری کم‌رنگه.
مثل دودی می‌مونه که از یه عود بدون بو بلند میشه. من رو یاد شعله‌های سرد آتش می‌ندازه، یا رنگ ملیح آبی_خاکستری یه دریای آرام، وقتی آسمون گرفته‌ست. یاد قطرات آب نقره‌ای‌رنگی که از یه راه‌پله‌ی غبارگرفته و خاکستری چکه می‌کنه. گذر سریع و بی‌صدای ماشین‌های شفاف از دل یه جاده‌ی نقره‌ای. فریادهای خاموش توی یه صحرای خالی و خاکستری روشن. زمزمه‌های آهسته و یه لبخند تلخ.​

The Little Things Give You Away​

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAEIN]

من می‌خوام فریاد بکشم، می‌خوام برم روی قله‌ی یه کوه سفید، خودمو پرت کنم پایین و موقع سقوط، تا زمان متلاشی‌شدن داد بزنم.
اما نمی‌تونم.
امشبم زمانش نیست. هنوز وقتش نرسیده. باید یه بار دیگه برای فرار از واقعیت، هنزفری‌های لعنتی‌مو فرو کنم توی گوش‌هام. چستر، آتیش کن بریم. تو به جای من، توی این اتاق تاریک، توی سکوت شب، بین این دیوارا، به‌جای حنجره‌ی مهروموم شده‌ی من فریاد بکش.​

 

[MAEIN]

و خب آره! حدود هفت سال از مرگ چستر می‌گذره. وقتی متوجه شدم چه زندگی سختی داشته و درست توی روزایی که کسی حتی فکرش رو هم نمی‌کرده که با چه دردی دست‌وپنجه نرم می‌کنه به زندگی خودش پایان داده، حقیقتاً یه تیکه‌ی بزرگ از وجودم مچاله شد؛ چون نه تنها زندگی من، بلکه زندگی خیلی از طرفدارهاش رو نجات داده بود.
چند ماه پیش، زمانی که یکی از فروپاشی‌های روانی مزخرفم رو پشت سر می‌ذاشتم، لینکین پارک یکی از آهنگای منتشرنشده‌شون رو انتشار داد. خودشون معتقد بودن که انگار این آهنگ مثل یه عکس قدیمیه که از توی انبار پیداش کرده‌ن. مرگ چستر قلب اون‌ها رو شکسته بود و حالا بعد هفت سال یه آهنگ خداحافظی دیگه رو منتشر کرده بودن.
نمی‌دونم چی بگم. به‌محض این که آهنگ رو پلی کردم توی ابیاتش گم شدم...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.