دفتر شعر دفتر شعر کاربر Arjmand

[Arjmand]

زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست


راه هزار چاره‌گر از چارسو ببست





تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان


بگشود نافه‌ای و در آرزو ببست





شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو


ابرو نمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست





ساقی به چند رنگ می اندر پیاله ریخت


این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست





یا رب چه غمزه کرد صراحی که خون خم


با نعره‌های قلقلش اندر گلو ببست





مطرب چه پرده ساخت که در پرده‌ی سماع


بر اهل وجد و حال درِ های و هو ببست





حافظ هر آن که عشق نورزید و وصل خواست


احرام طوف کعبه دل بی‌وضو ببست





حافظ

 

[Arjmand]

گفتم آهن‌دلی کنم چندی


ندهم دل به هیچ دل‌بندی!





وان‌که را دیده در دهان تو رفت


هرگزش گوش نشنود پندی





خاصه ما را که در ازل بوده‌ست


با تو آمیزشی و پیوندی





به دلت کز دلت به درنکنم


سخت‌تر زین مخواه سوگندی





یک دم آخر حجاب یک سو نه


تا برآساید آرزومندی





همچنان پیر نیست مادر دهر


که بیاورد چون تو فرزندی





ریش فرهاد بهترک می‌بود


گر نه شیرین نمک پراکندی





کاشکی خاک بودمی در راه


تا مگر سایه بر من افکندی





چه کند بنده‌ای که از دل و جان


نکند خدمت خداوندی





سعدیا دور نیک نامی رفت


نوبت عاشقیست یک چندی





سعدی

 

[Arjmand]

تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی


یک عمر قناعت نتوان کرد الهی





دیریست که چون هاله همه دور تو گردم


چون بازشوم از سرت ای مه به نگاهی





بر هر دری ای شمع چو پروانه زنم سر


در آرزوی آن که بیابم به تو راهی





نه روی سخن گفتن و نه پای گذشتن


سرگشته‌ام ای ماه هنرپیشه پناهی





در فکر کلاهند حریفان همه هشدار


هرگز به سر ماه نرفته است کلاهی





بگریز در آغوش من از خلق که گلها


از باد گریزند در آغوش گیاهی





در آرزوی جلوه مهتاب جمالش


یا رب گذراندیم چه شب‌های سیاهی





یک عمر گنه کردم و شرمنده که در حشر


شایان گذشت تو مرا نیست گناهی





شهریار

 

[Arjmand]

مرا عشق تو در پیری جوان کرد


دلم را در غریبی شادمان کرد





به آفاق شبم رنگ سحر داد


مرا آیینه دار آسمان کرد





خوشا مهری که چون در من درخشید


جهان را با من از نو مهربان کرد





خوشا نوری که چون در اشک من تافت


نگاهم را پر از رنگین‌کمان کرد





هزاران یاد خوش را در هم آمیخت


مرا گنجینه‌ی یاد جهان کرد





غم تلخ مرا از دل به در برد


تب شوق تو را در من روان کرد





وزان تب،‌ آتشی پنهان برافروخت


که شادی را به جانم ارمغان کرد





مرا با چون تویی هم‌آشیان ساخت


تو را با چون منی هم‌داستان کرد





گواهی بهتر از «حافظ» ندارم


که قولش این غزل را جاودان کرد





« شب تنهایی‌ام در قصد جان بود


خیالت لطف‌های بیکران کرد »





نادر_نادرپور

 

[Arjmand]

صورتگر نقاشم هر لحظه بتی سازم


وانگه همه بت‌ها را در پیش تو بگدازم





صد نقش برانگیزم، با روح درآمیزم


چون نقش تو را بینم در آتشش اندازم





تو ساقی خماری یا دشمن هشیاری


یا آنکه کنی ویران هر خانه که می‌سازم





جان ریخته شد بر تو، آمیخته شد با تو


چون بوی تو دارد جان، جان را هله بنوازم





هر خون که ز من روید با خاک تو می‌گوید


با مهر تو هم‌رنگم، با عشق تو هنبازم





در خانه آب و گل بی‌توست خراب این دل


یا خانه درآ جانا، یا خانه بپردازم!





مولوی

 

[Arjmand]

غمی دارد دلم، شرحش فقط افسانه می‌خواهد


به پای خواندنش هم گریه‌ی جانانه می‌خواهد





من آن ابرِ پُر از بغضم که هر جایی نمی‌بارد


برای گریه کردن، مرد هم یک شانه می‌خواهد





شبیه شمع تنهایی که پای خویش می‌سوزد


دلم آغوش گرم و عشق یک پروانه می‌خواهد





برایش شعر گفتم تا رقیبم پیشِ شاعرها


بگوید عاشقش او را هنرمندانه می‌خواهد





به قدر یک نگاه ساده او را خواستم اما


...به قدر یک نگاه ساده هم حتی نمی‌خواهد!





محمد_شیخی

 

[Arjmand]

از سخن‌چینان شنیدم آشنایت نیستم


خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم





سیلی هم‌صحبتی از موج خوردن سخت نیست


صخره‌ام هر قدر بی‌مهری کنی می‌ایستم





تا نگویی اشک‌های شمع ازکم‌طاقتی است


در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم





چون شکست آینه، حیرت صد برابر می‌شود


بی‌سبب خود را شکستم تا بیننم کیستم





زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست


کاش قدری پیش از این یا بعد از آن می‌زیستم





فاضل_نظری

 

[Arjmand]

همه هست آرزویم كه ببینم از تو رویی


چه زیان تو را كه من هم برسم به آرزویی





به كسی جمال خود را ننموده ای و بینم


همه جا به هر زبانی بوَد از تو گفتگویی





غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم


تو ببُر سر از تن من ببَر از میانه گویی





به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مویم


شده ام ز ناله نالی، شده ام ز مویه مویی





همه خوشدل اینكه مطرب بزند به تار چنگی


من از آن خوشم كه چنگی بزنم به تار مویی





چه شود كه راه یابد سوی آب تشنه كامی


چه شود كه كام جوید ز لب تو كامجویی





شود این كه از ترحم دمی ای سحاب رحمت


من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلویی





بشكست اگر دل من به فدای چشم مستت


سر خُمّ می سلامت شكند اگر سبوئی





همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا


تو قدم به چشم من نه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

رفتی و در این قافیه ها جاماندم


تا حل تو در حصر معما ماندم





از دوری ما فاصله هم می گرید


یک قطره و در حسرت دریا ماندم





هر بیت غزل بر دل من آتش زد


مجنونم و در برزخ لیلا ماندم





هر روز من از روز دگر محزون است


در پیچ و خم مبهم فردا ماندم





بر هق هق مستانه ی من خندیدی


در مسلخ احساس تو تنها ماندم





از بس که شب هجر تو بی فردا بود


تا روز ابد در شب یلدا ماندم





مرتضی_شاکری

 

[Arjmand]

صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم


به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم





در میخانه‌ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود


گرت باور بود ور نه سخن این بود و ما گفتیم





من از چشم تو ای ساقی خراب افتاده‌ام لیکن


بلایی کز حبیب آید هزارش مرحبا گفتیم





اگر بر من نبخشایی پشیمانی خوری آخر


به خاطر دار این معنی که در خدمت کجا گفتیم





قدت گفتم که شمشاد است بس خجلت به بار آورد


که این نسبت چرا کردیم و این بهتان چرا گفتیم





جگر چون نافه‌ام خون گشت کم زینم نمی‌باید


جزای آن که با زلفت سخن از چین خطا گفتیم





تو آتش گشتی ای حافظ ولی با یار درنگرفت


ز بدعهدی گل گویی حکایت با صبا گفتیم





حافظ