شاعر‌پارسی اشعار علی الفتی | اشعار پارسی

[ماهی قرمز؛]

شامگاهان
یا به هنگام شام کنیزان
خودم را
از صخره ای پرتاب می شوم
و صبح خودم را
در رختخواب می یابم.
چه سرنوشت غم انگیزی است !​

 

[ماهی قرمز؛]

او پرنده بود
اگر هم نبوده باشد
صبحگاهی او را شبانان
در آغوش روحی به رنگ باد
در مقابل آب دیده بودند
با شالی به کمر
و مریدان بسیار
که کمر بسته ی درختان امرود
دامنه ی دامنش بودند
از او دانش بسیاری داشتند​