محبوب مجموعه دلنوشته‌‌های گرگ تنها | مهدیه احمدی نویسنده برتر انجمن یک رمان

[مهدیه احمدی]

نام دلنوشته: گرگ تنها
نام نویسنده: مهدیه احمدی

مقدمه: گرگ، نمادی از تنهای جنگل، مرا به یاد خود می‌اندازد. گرگ،گرگ است اگر در محدوده‌ی او وارد نشوید هیچ کاری با شما ندارد. اما اگر قوانینش را نادیده بگیرید، آن‌گاه جانتان را در دستانتان می‌گذارد.

 

[Maede Shams]

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.
"درخواست نقد دلنوشته"

پس از گذشت حداقل 20...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[مهدیه احمدی]

نگاهم را به پایین می‌دوزم. مانند گرگی تنها دورادور اطراف را می‌بینم اما... سرم را در زندگی دیگران نمی‌چرخانم. نگاهم را به ماه کاملم که همان تو‌له‌ی سپیدم هست می‌دوزم و از وجودش زوزه‌ی بلندی می‌کشم و به دور خود می‌چرخم.
صدای نزدیک شدن به حریمم...
آرامش چند دقیقه قبلم را گرفت. به سمت صدا می‌روم اما... ترسیده از زوزه‌ام گریخت

 

[مهدیه احمدی]

به درختان می‌نگرم، هیچ چیز نمی‌تواند حریم آرامشم را خراب کند. هر کس بخواهد ارامش مرا از بین ببرد...
من هم او را از نفس کشیدن محروم می‌کنم. این ارامش را برای همیشه دوست دارم. نگاهم که می‌کنند از دور لبخند دارند. تا زوزه‌ام را می‌شنوند و برق نگاه خشمگینم را می‌بینند. نگاهشان می‌ترسد و زانوانشان را از روی خاک و برگ جنگل من برمی‌دارند.

 

[مهدیه احمدی]

از زبان گرگ می‌نویسم تا شاید عمق حرف‌هایم را درک کنید. بی‌پروا می‌نویسم، اینبار کوبنده‌تر از هر لحظه حرفایم را می‌‌زنم.
آری من همان گرگ تنهای جنگل هستم.
درست هست گرگ‌ها گروهی زندگی می‌کنند و این توهم هست که گرگی تنها باشد.
اما مگر ندیده‌ای یک نفر در حالی که آدم‌های زیادی اطرافش هستند، اما احساس تنهایی می‌کند...
آری گرگ من هم با وجود گروهش، با وجود آلفا بودنش اما تنهاست، خیلی تنها...

 

[مهدیه احمدی]

اطرافم پر از حیواناتیست که حرص و حسد از نگاه تک تک‌شان هویداست. اما سرم را پایین می‌اندازم و به خود می‌نگرم، به درون خود نگاه می‌کنم. مگر چه دارم که باعث این حد از تنفر و حسد از هم‌نوعانم شده‌ام...؟
من که جز تنهایی به هیچ چیز اهمیت نمی‌دهم. من قوانینم را دارم با قوانین خودم زندگی می‌کنم و حکم کرده‌ام همه از قوانین پیروی کنند و در زندگی یگ‌دیگر دخالت نکنند. هر که از حدش گذشت،حکم مرگش با من است.

 

[مهدیه احمدی]

دیگر کنار گله آرامش ندارم، چون میان گله‌ هم هستند گرگ‌هایی که از حسادت بر سر سرگروهی با هم بجنگند و دیگری را از بین می‌برند.
من از جنگ تن به تن بر سر مقام بیزارم.
به اجبار آلفا انتخابم کرده‌اند. نخواستم بین برادری‌مان بهم بریزد. کاش انتخاب من را قبول می‌کردند...
جدا شدن من از گروه و زندگی با قوانینم درتنهایی...

 

[مهدیه احمدی]

نگاهم گله‌ای عجیب را می‌یابد.
گله‌ای که هر کدام به خود اجازه‌ی ورود به حریم یک‌دیگر را داده‌اند. گله‌ای که شاید اگر من غرورم را کنار می‌گذاشتم همه‌شان را یک به یک می‌دریدم.
اما مرا چه به آنها... من خودم را جمع کنم تا کسی قوانینم را زیر پا نگذارد برایم بس است.
وای به حالشان اگر جرأت کنند به سمت من پوزه کج کنند.

 

[مهدیه احمدی]

گرگ پیر بر بزرگترین تپه به انتظار مغلوب شدنم، نشسته است.
زوزه‌ای می‌کشم تا تیز پا به میدان بیاید.
به دور خود می‌چرخم، که کارم نشان از رجز خوانی من است.
با زوزه‌ای بلند وارد میدان می‌شود و دور من می‌چرخد.
نقطه ضعف او، فقط دمش بود و بس.
با پرش بلندی دمش را به دندان گرفتم، گویی با همان کار نفسش را بریده بودم.
گاهی آن کس که زیادی رجز می‌خواند ضعیف‌ترین دشمنت خواهد بود. نقطه ضعفش را پیدا کن و با یک ضربه، او را از میدان زندگی‌ات محو کن

 

[مهدیه احمدی]

گرگ پیر، بی‌حرف از روی تپه با یک جهش به سمت گله‌اش رفت.
برق نگاه بلک را که از خوشحالی پیروزی من بود، را فهمیدم.
من غرورم را برای این جنگ‌های بچه‌گانه زیر پا نمی‌گذارم.
من غرورم زمانی زیر پنجه‌هایم له شد، که از بهترین همسفرم در جنگل، از پشت ضربه‌ خوردم.
زمانی که به گرگ سپید، همان عشق من ابراز عشق کرد و می‌دانست من او را برای زندگی انتخاب کردم.
اما او در راه عشق مرا مغلوب کرد.