مشاعره مشاعره با اشعار خودمان

[81fati]

دیدم گیسوان سفیدت را مادر
فهمیدم چقدر بزرگ شده ام

 

[Faranak]

مرا عهدیست با خدا که همراه من باشد
مرا قولیست با خدا که دلم یاد او باشد

 

[Es_shima]

در زمستانی پر از هیچی و پوچ گیر کرده‌ام...
از تمام سم و سرما خویش را سیر کرده ام

نیست امید و خدایی... نیست شاید زندگی
و چه زود با چند تفکر خویش را پیر کرده ام

 

[زینب میشی]

میشود از ذهن خویش یاد مرا بیرون کنی؟

خاطراتم را چو ویروس از تنت بیرون کنی؟

 

[Es_shima]

یک نفر نیست؛ نبوده هیچ گاه از ابتدا..
من و تنهایی خود و رو به رویم دنیا

 

[زینب میشی]

از میان سینه فریاد برآوردم خدا

پس چرا او؟ او چه شد با روزگار !

 

[Es_shima]

ره نمی‌دانم دگر، راهی نمانده بیش از این
خسته از هر چه تکرار و شکستم پیش از این

 

[زینب میشی]

نام تو آرام جانم میشود

وقتی روح از دنیا هراسان میشود

 

[Es_shima]

دوایی ندارد؛ که جان و روانم...
مشتی که خورد... باز در دهانم

 

[زینب میشی]

میروم اما چه سود از رفتنم؟

وقتی یادت هر کجا هست همرهم