سخن بزرگان سهراب سپهری

[NAST]

‌
#سهراب_سپهری

آفتابی لب درگاه شماست،،
که اگر در بگشایید
به رفتار شما می تابد.
هر که در حافظهء چوب ببیند باغی،
صورتش در وزش بیشهٔ شور ابدی
خواهد ماند...
‌

‌

 

[NAST]

‌
#سهراب_سپهری

نيست رنگی که بگويد با من

اندکی صبر سحر نزديک است

هر دم اين بانگ بر آرم از دل

وای اين شب چقدر تاريک است
‌

‌

 

[NAST]

‌
#سهراب_سپهری

باز آمدم از چشمه خواب ،
کوزه تر در دستم .
مرغانی می خواند
نیلوفر وا می شد .
کوزه تر بشکستم ،
در بستم
و در ایوان تماشای تو بنشستم .

‌

‌

 

[NAST]

‌
#سهراب_سپهری
زندگی بوی خوش نسترن است
بوی یاسی است که گل کرده به دیوار
نگاه من وتو
زندگی خاطره است
زندگی خنده ی یک شاپرک است بر گل ناز !
زندگی رقص خطوط لب توست
زندگی شیرین است
‌

 

[NAST]

‌
#سهراب_سپهری

پشت دریاها شهری است...!!
که درآن وسعت خورشید
به اندازه ی چشمان سحرخیزان است

#پشت_دریاها
‌

‌

 

[NAST]

‌
#سهراب_سپهری
صبح شد،
آفتاب آمد...
چای را خوردیم،
روی سبزه زارِ میز
ساعت نُه، ابر آمد...
نرده ها تر شد

لحظه های کوچک من زیر لادن ها نهان بودند
یک عروسک پشت باران بود
ابرها رفتند
یک هوای صاف
یک گنجشک...
یک پرواز...

در گشودم:
قسمتي از آسمان افتاد در ليوان آب من.
آب را با آسمان خوردم.
لحظه هاي كوچك من خواب هاي نقره مي ديدند...
‌

‌

 

[NAST]

‌
قصهٔ رنگی روز
می رود رو به تمام.
شاخه ها پژمرده است
سنگ ها افسرده است
غم بیاویخته با رنگ غروب،
می تراود ز لبم قصه سرد!
دلم افسرده در این تنگ غروب...

#
‌

 

[NAST]

‌
شب را نوشیده‌ام
و بر این شاخه‌های شکسته می‌گریم.

مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پرپر کنم.
مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم.
و به دامن بی تار و پود رؤیاها بیاویزم...
جهنم سرگردان!
مرا تنها گذار.

 

[NAST]

‌


‌من از خیلی چیز ها می ترسیدم :
از مادیان سپید پدر بزرگ،
از مدیر مدرسه،
از قیافه عبوس شنبه،
چقدر از شنبه ها بیزار بودم .
خوشبختی من از صبح پنجشنبه آغاز می شد،
عصر پنجشنبه تکه ای از بهشت بود،
شب که می شد در دور ترین خواب هایم
طعم صبح جمعه را می چشیدم.

#سهراب_سپهری

‌

 

[NAST]

‍ مانده تا برف زمین آب شود.
مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه چتر.
زیر برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد
مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عید.
در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد
و نه آواز پری می رسد از روزن منظومه برف
تشنه زمزمه ام.
مانده تا مرغ سرچینه هذیانی اسفند صدا بردارد.
پس چه باید بکنم
من که در لخت ترین موسم بی چهچه سال
تشنه زمزمه ام؟
بهتر آن است که برخیزیم
رنگ را بردارم
روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشم.
#سهراب_سپهری
♥️
‌