مشاعره مشاعره با اشعار قیصر امین‌پور

[فلورا.]

تو می‌روی تمام ایستگاه می‌رود

و من چقدر ساده‌ام که سال‌های سال

در انتظار تو کنار این قطارِ رفته ایستاده‌ام

و همچنان به نرده‌های ایستگاه رفته

تکیه داده‌ام

می‌توان درباره ی گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت
با دو قطره، صد هزاران راز گفت

 

[m.sina]

می‌توان درباره ی گل حرف زد
صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت
با دو قطره، صد هزاران راز گفت

تا ز تن درآورم چامه و چکامه نیستند

تا به رشته‌ سخن درآورم نعره نیستند

تا ز نای جان برآورم دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

 

[فلورا.]

تا ز تن درآورم چامه و چکامه نیستند

تا به رشته‌ سخن درآورم نعره نیستند

تا ز نای جان برآورم دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

تا باز این کتاب قدیمی را

که از کتابخانه امانت گرفته ایم

ـ یعنی همین کتاب اشارات را ـ

با هم یکی دو لحظه بخوانیم

 

[m.sina]

تا باز این کتاب قدیمی را

که از کتابخانه امانت گرفته ایم

ـ یعنی همین کتاب اشارات را ـ

با هم یکی دو لحظه بخوانیم

می‌توان آیا به دریا حکم کرد

که دلت را یادی از ساحل مباد

موج را آیا توان فرمود ایست

باد را فرمود باید ایستاد

 

[فلورا.]

می‌توان آیا به دریا حکم کرد

که دلت را یادی از ساحل مباد

موج را آیا توان فرمود ایست

باد را فرمود باید ایستاد

دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن درآورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته‌ سخن درآورم

نعره نیستند

 

[m.sina]

دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن درآورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته‌ سخن درآورم

نعره نیستند

دلم ز دست زمین و زمان به تنگ آمد

مرا ببر به زمین و زمانه ای دیگر

 

[فلورا.]

دلم ز دست زمین و زمان به تنگ آمد

مرا ببر به زمین و زمانه ای دیگر

رنگ و بوی غنچه‌ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگ‌های تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می‌زند ورق

شعر تازه‌ی مرا

درد گفته است

 

[m.sina]

رنگ و بوی غنچه‌ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگ‌های تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می‌زند ورق

شعر تازه‌ی مرا

درد گفته است

تقصیر عشق بود که خون کرد بی شمار
باید به بی گناهی دل اعتراف کرد

 

[فلورا.]

دلم را ورق می‌زنم

به دنبال نامی که گم شد

در اوراق زرد و پراکنده این کتاب قدیمی


به دنبال نامی که من

ـ من شعرهایم که من هست و من نیست ـ

تقصیر عشق بود که خون کرد بی شمار
باید به بی گناهی دل اعتراف کرد

 

[m.sina]

دلم را ورق می‌زنم

به دنبال نامی که گم شد

در اوراق زرد و پراکنده این کتاب قدیمی


به دنبال نامی که من

ـ من شعرهایم که من هست و من نیست ـ

تا ز نای جان برآورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است