محبوب مجموعه دلنوشته‌های ضمیر آبی | آیلین کاربر انجمن یک رمان

[آبی پَرَست؛]

آبی‌ترین‌ آبی‌ام،
ریشه‌ی عشقی به طراوت بهار، از دانه‌ی وجودت، در قلبم جای دارد که هرثانیه پربار‌تر از قبل درون این خاکِ سرد می‌تپد و به آن گرما می‌بخشد. حال که غبار زمستانِ‌سختی‌ها را از شانه‌هایمان تکانده‌ایم، شکوفه‌هایمان از خواب بیدار شده‌اند. لبخندهای آبیِ‌کوچکی، عیدیِ چهره‌هایمان شده و سالی دیگر درکنار هم جوانه خواهیم زد. شالگردنِ‌ شادی‌هایمان را دورهم خواهیم پیچید و زانوی‌ِ غمِ یکدیگر را درآغوش خواهیم کشید. دراین فروردین، عمرِ دشت‌ِ آبیِ وجودم، یکساله شد‌. یک‌سالی که زندگی معنای قدیمی‌اش را از یاد برد و با عشق تو، ماه جدیدی را برای این آسمان آفرید. ماهی که عاشق بود، عاشق آسمانش، شایدهم ستاره‌ی قطبی‌اش، یا پروانه‌ی آبی‌اش، درختِ‌ نیلی رنگش، دریای بی‌پایانش و... ...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[آبی پَرَست؛]

آبی‌ترین آبی‌ام،
تو چنان مفهوم زندگی‌ را بر وجودم حک گردانیدی که حتی اگر این دنیا را در تیرگی رها کنم، در عمیق‌ترین نقطه‌ی تاریکِ وجودت، کنارت خواهم نشست و آرام بر آبیِ‌درونت چشم خواهم دوخت. نیاز نیست دوباره بگویم، خود می‌دانی که از چشمان من چه زیبایی و تا یادی بر من روی این کره‌ی‌خاکی باقیست، تو را خواهم پرستید‌ که ستایش برای هرکه جز تو باشد کفر است. لبخند بزن، لبخندهایت جان می‌دهند، بر هرآنکه روحش را به خاک سپرده.
روحت پر آرامش و لب‌هایت پر لبخند آبی‌ترین.
عیدت مبارک

 

[آبی پَرَست؛]

آبی‌ترین آبی‌ام،
بالاخره شعله‌ی فکری از جنس ضعف و ترس که روز‌به‌روز بیشتر وجودم را در آتشش ذوب می‌کرد، به طوفانی عظیم تبدیل شد و مرا به عقب کشاند. گمان کردم اگر نباشم، بهتر است. اینطور کسی مجبور نخواهد بود که ناخوشی‌هایم را تحمل‌ کند. برای لحظه‌ای خود را باختم. انگار هیچکس نیازی به وجودم نداشت. آنقدر آبیِ درونم در خود جمع شده بود که گمان می‌کرد بود و نبودش برای کسی فرقی نخواهد داشت و با گذر چند روز، به قبرستان فراموشی سپرده خواهد شد. پس هرآنچه از خود را که ‌می‌توانستم پاک کردم. بی‌حسی محض بود. گویی که حتی یک قطره‌ آبی هم در وجودت جاری نیست. و خراب کردم؛ هرچیزی که بود را. اعتماد و امنیت بینمان مانند دودی میان هوا محو شد. درآن لحظه انگار بیدار شدم. آبی‌ام را از دستت داده...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[آبی پَرَست؛]

آبی‌ترین آبی‌ام،
چنان طعمِ شیرینِ جوهر کلماتت قلبم را به تپش انداخت که شادمانی وجودم، از چشم‌هایم جاری شد. خدای عشق خطابم می‌کنی؟ عشق تو مرا به این تخت نشانده دردانه‌‌ی من. همیشه گفته‌ام، عشق بر تو سرآغاز وجود من است و دانه‌ی هستیِ این دل‌سپرده‌ی آبی‌‌رنگ، با نورِ چشم و نوازش‌‌ انگشتان تو سر از خاک بیرون آورده. عزیزترینم، چشم‌باز کن و بنگر‌ که خود چه زیبایی که خدا هم سر به پرستشت فرود آورده.
تا بی‌نهایت روزگار، معشوق این قلب، تو خواهی ماند.
| پاسخی به نوشته‌های آبی‌ترین آبی‌