دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های سایه‌های ناگفته: سفر به دل مرگ | ناتاناهی کاربر انجمن یک رمان

[Natanahi]

نام دلنوشته: سایه‌های ناگفته: سفر به دل مرگ
اسم نویسنده: ناتاناهی
مقدمه: مرگ را می‌توان شبیه به عبور از یک پل دید، پلی که از دنیای پر هیاهو و ناپایدار ما به سرزمینی آرام و ناشناخته می‌رسد. این عبور، همراه با آرامشی است که تنها در خاتمه هر سفری می‌توان آن را یافت، جایی که هر آنچه در پس و پیش است، به یکدیگر می‌پیوندند و معنای تازه‌ای می‌یابند.

 

[ملیکـا]

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید....​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Natanahi]

مرگ، آن سکوت بی‌کلام، گویی ورقی را واژگون می‌کند و بی‌اختیار، هر آنچه بود را به خاطره تبدیل می‌کند. آن لحظه که زندگی، مانند شمعی در باد، لرزان و محو می‌شود، دنیا آرام می‌گیرد و گویی زمان برای لحظه‌ای ایستاده است. مرگ، یادآور این حقیقت تلخ و شیرین است که هر آغازی پایانی دارد، و هر پایانی، دعوتی است به تأمل، به قدردانی، و به آغوش کشیدن لحظه‌هایی که هنوز بر لبان روز می‌دمند.

 

[Natanahi]

مرگ، آن سکوت بی‌پایان که همچون پرده‌ای میان دیروز و فردا کشیده می‌شود. او با خود نه غمی دارد و نه شادی، فقط نامحسوس و با وقار، نزدیک می‌شود و آنچه را که باید، با خود می‌برد. چه عجیب است نگاه مرگ؛ بی‌تفاوت به جوانی و پیری، بی‌تفاوت به خنده‌ها و اشک‌ها. مرگ، پایانی است برای زندگی نه برای وجود.

 

[Natanahi]

آری، مرگ سخت و سنگین است بر دوش زنده‌ها، که باید با خاطراتی که جان گرفته‌اند و با غمی که در قلب‌ها نشسته است، زیست کنند. اما برای کسی که رفته، مرگ آغازی است نوین، پروازی است به سوی نامعلومی که در آن شاید آرامشی باشد دور از هیاهوی این جهان.

 

[Natanahi]

ما انسان‌ها، مرگ را نمی‌فهمیم، چرا که همچنان به دنیایی پایبندیم که مرگ در آن معنا ندارد. می‌ترسیم از تنهایی، می‌ترسیم از نیستی، می‌ترسیم از آنکه دیگر نباشیم. اما مرگ، شاید فقط بخشی از سفر باشد، سفری به سوی ابدیت که در آن هر چه هست، ناشناخته و غیرقابل درک است.

 

[Natanahi]

بگذاریم مرگ، همچون بادی که برگ‌های پاییزی را به نرمی برمی‌دارد و به دور دست‌ها می‌برد، آمدنش را درک کنیم. شاید اگر با دلی باز به استقبالش برویم، کمتر دردناک و کمتر ترسناک باشد. بگذاریم او نیز در کنار زندگی، بخشی از وجود ما باشد؛ نه دشمنی ترسناک، که رفیقی آرام و ساکت.