دفتر شعر دفتر شعر کاربر Arjmand

[Arjmand]

تنهایی عمیقی در جهان است


که در حرکت کُندِ عقربه‌های ساعت،


می‌توان حس کرد.


مردمانِ خسته،


مثله شدگانی از عشق یا بی‌عشقی،


نا‌مهربان با هم,


غنی نامهربان با غنی،


و فقیر با فقیر...





چارلز_بوکوفسکی

 

[Arjmand]

تا بر قرار حُسنی دل بی‌قرار باشد


تا روی تو نبینم جان سوگوار باشد





تا پیش تو نمیرد جانم نگیرد آرام


تا بوی تو نیابد دل بی‌قرار باشد





جانا، ز عشق رویت جانم رسید بر لب


تا کی ز آرزویت بیچاره زار باشد؟





آن را مخواه بی‌دل کو بی‌تو جان نخواهد


آن را مدار دشمن کت دوستدار باشد





درمان اگر نداری، باری به درد یاد آر


کز دوست هرچه آید آن یادگار باشد





با درد خوش توان بود عمری به بوی درمان


با غم بسر توان برد گر غمگسار باشد





خواهی بساز کارم، خواهی بسوز جانم


با کار پادشاهان ما را چه کار باشد؟





از انتظار وصلت آمد به جان عراقی


تا کی غریب و خسته در انتظار باشد؟





عراقی

 

[Arjmand]

پیچیده در


ابرهای خیس


به ناگهان سرزد


گلی به رنگ دریاها


پریزادان


به آواز و


رودی به هلهله برخاست


وان روز


خورشید خفته ای


در چشم آهوان گل کرد.





هرمز_علیپور

 

[Arjmand]

تنهایی تلفنی‌ست که زنگ می‌زند مدام


صدای غریبه‌ای‌ست


که سراغ دیگری را می‌گیرد از من


یک‌شنبه‌ی سوت‌وکوری‌ست


که آسمان ابری‌اش ذرّه‌ای آفتاب ندارد


حرف‌های بی‌ربطی‌ست


که سر می‌برد حوصله‌ام را


تنهایی زل‌زدن از پشت شیشه‌ای‌ست


که به شب می‌رسد...





دریتا_کومو


آلبانی

 

[Arjmand]

دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکل است


هر که ما را این نصیحت می‌کند بی‌حاصل است





یار زیبا گر هزارت وحشت از وی در دلست


بامدادان روی او دیدن صباح مقبل است





آن که در چاه زنخدانش دل بیچارگان


چون ملک محبوس در زندان چاه بابل است





پیش از این من دعوی پرهیزگاری کردمی


باز می‌گویم که هر دعوی که کردم باطل است





زهر نزدیک خردمندان اگر چه قاتلست


چون ز دست دوست می‌گیری شفای عاجل است





من قدم بیرون نمی‌یارم نهاد از کوی دوست


دوستان معذور داریدم که پایم در گل است





باش تا دیوانه گویندم همه فرزانگان


ترک جان نتوان گرفتن تا تو گویی عاقل است





آن که می‌گوید نظر در صورت خوبان خطاست


او همین صورت همی‌ بیند ز معنی غافل است





ساربان آهسته ران کآرام جان در محمل است...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

بارید ابر بر گل پژمرده‌ای و گفت


کاز قطره بهر گوش تو آویزه ساختم





از بهر شستن رخ پاکیزه‌ات ز گرد


بگرفتم آب پاک ز دریا و تاختم





خندید گل که دیر شد این بخشش و عطا


رخساره‌ای نماند، ز گرما گداختم





ناسازگاری از فلک آمد، وگرنه من


با خاک خوی کردم و با خار ساختم





ننواخت هیچگاه مرا، گرچه بیدریغ


هر زیر و بم که گفت قضا، من نواختم





تا خیمهٔ وجود من افراشت بخت گفت


کاز بهر واژگون شدنش برفراختم





دیگر ز نرد هستیم امید برد نیست


کاز طاق و جفت، آنچه مرا بود باختم





منظور و مقصدی نشناسد به جز جفا


من با یکی نظاره، جهان را شناختم





پروین_اعتصامی

 

[Arjmand]

من کیستم ز مردمِ دنیا رمیده‌ای


چون کوهسار پای به دامن کشیده‌ای





از سوز دل، چو خرمن آتش گرفته‌ای


وز اشک غم، چو کشتی طوفان رسیده‌ای





چون شام، بی رخ تو به ماتم نشسته‌ای


چون صبح، از غم تو گریبان دریده‌ای





سر کن نوای عشق که از های و هوی عقل


آزرده‌ام چو گوش نصیحت شنیده‌ای





رفت از قفای او دل از خود رمیده‌ام


بی تاب تر ز اشک به دامن دویده‌ای





ما را چو گردباد ز راحت نصیب نیست


راحت کجا و خاطر ناآرمیده‌ای





بیچاره‌ای که چاره طلب می کند ز خلق


دارد امید میوه ز شاخ بریده‌ای





از بس که خون فرو چکد از تیغ آسمان


ماند شفق به دامن در خون کشیده‌ای





با جان تابناک ز محنت سرای خاک


رفتیم همچو قطرهٔ اشکی ز دیده‌ای





دردی که بهر جان رهی آفریده‌اند


یا رب مباد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

مثل عشقی که به دادِ دلِ تنها نرسد


ترسم این است که این رود به دریا نرسد





این که آویخته از دامنه ی کوه به دشت


می خرامد همه جا غلت زنان تا...، نرسد





ترسم این است که با خاک بیامیزد و سنگ


از زمین کام بگیرد... به من اما، نرسد





پشت هر سنگ، درنگی، پس هر خار، خسی


حتم دارم که به همصحبتی ما نرسد





ماه مایوس شد و موج به دریا برگشت


بی سبب نیست که حتی به تماشا نرسد





من به هرصخره ازین فاصله می کوبم، سر


ترسم این است که این رود به دریا نرسد





عبدالجبار_کاکایی

 

[Arjmand]

کجاست عشق که تا قید آبرو بزنیم


به کوی میکده ها باز ، های و هو بزنیم





کجاست پیرهن ِ چاک ِ عاشقی که چو گل


ز خون دل ، می ِ گلگون سبو سبو بزنیم





بریده نای ِ صراحی و در برابر خلق


ش*ر..اب ِ تلخ ِ جگر سوز تا گلو بزنیم





به جستجوی سپیدی ِ صبحدم ، همه شب


چراغ ِ اشک فروزیم و کو به کو بزنیم





ز عشق دوست ، چنان سینه پر کنیم از مهر


که حلقه بر در کاشانه ی ِ عدو بزنیم





غبار عقل بپوشیده دید ِ چشم مرا


مگر به گریه بر او رنگ ِ شستشو بزنیم





کجاست آینه رویی ، که چون بتابد روی


به سینه سنگ تمنای ِ عشق او بزنیم





به گریه شاخه ی ِ گلهای عاشقی شکنیم


به خنده بر لب ِ آن یار ِ تندخو بزنیم





امید ما همه این است تا مگر روزی


دوباره خیمه سر ِ کوی آرزو بزنیم





بیژن_ترقی

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

تو مرا فریاد کن ای همنفس


این منم آواره ی فریاد تو


این فضا با بوی تو آغشته است


آسمانم پر شده از یادتو





ای خدا من بندها را رسته ام


می روم تا انتهای یک نگاه


بال و پرهایم پراز رنگین کمان


می نشینم روی آب و عکس ماه





باز تن پوشم حریر آرزو


روی دستانم شکوفه زار عشق


قامتم از این زمین تا آسمان


سبزِ سبزِ سبز در بازار عشق





گرم این دستان من از یاد او


کاج این خانه مرا یک تکیه گاه


فرصت پرواز تا اوج غرور


روی بال یک پرستویی به راه





من کنون آماده ام تا جان دهم


زیر این تنهاترین کاج حیاط


انتظاری نیست جز فریاد او


تا بگیرد جان دوباره این حیات





فریبا_شش_بلوکی