شاعر‌پارسی اشعار شیما سبحانی | اشعار پارسی

[ماهی قرمز؛]

من به خیلی چیزها عادت کرده ام

عادت کرده ام بنشینم پشت میز عصرانه

از پشت پنجره آدم ها را تماشا کنم

چای بنوشم

سیگار بکشم

شعر بخوانم

تو نباشی

تو نباشی

تو نباشی .

 

[ماهی قرمز؛]

آدم های خیالباف همیشه حالشان خوب است.

با کسی که دوستش دارند

به میهمانی می روند

چای می نوشند و می رقصند

شادِ شادند

کسی را که دوستش دارند همیشه هست

نه می رود

نه می میرد

و نه خ**یا*نت بلد است

آدم های خیالباف خوشبخت ترینند

آنقدر فکر می کنند تا باورشان شود

و بالاخره هم روزی جذب می کنند آنچه را که می خواهند .

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

از این تنهایی ها خدا قسمت کند

که بنشینی، زانوها را بغل بگیری

به کسی که نیست فکر کنی

بعد ناگهان کسی از جایی دور

بپرد وسط تنهایی ات

و تعادلش را بهم بریزد

دست به دلِ آغوشت بگذارد

موهایت را پریشان کند

و توی صورتت فریاد بکشد

که آمده تا تمام اتفاق های بد گذشته جبران شود

تو بلند بلند بخندی

و او بوسه اش را بگذارد وسط خنده هایت

گاهی زیادی که تنها می شوی

دلت از این سرزده آمدن های طولانی می خواهد

 

[ماهی قرمز؛]

آگاه باش که عشق

همین لحظه های شاعرانه اش می چسبد

ساده و روستایی و بی هدف

روی چمن ها چهارزانو بزنی

و یار رو به روشن ترین نقطه ی قلبت باشد

آن وقت باران سرش را بگذارد سر شانه هایت

و رگبارش ترانه شود زیر گوش دشت

چه باشد و چه نباشد

اینچنین عاشقش باشی

آگاه باش که آه و ناله و اندوه

عشق را خراب می کند .

 

[ماهی قرمز؛]

قرارمان باشد برای شب چهارشنبه ی آخر سال

من می ایستم کنار آتش

و تو از دور نگاهم کن

من کنار شعله ها برای تو می میرم

و تو قهر سنگینت را فراموش کن

قرارمان باشد برای شب چهارشنبه ی آخر سال

خودم را میرسانم در خانه ات

و بر در خانه ات می کوبم

تو خودت را به نشناختن بزن

و کمی نقل در پیاله ام بریز

من فال گوش می ایستم

و تو برای آشتی نیت کن .

 

[ماهی قرمز؛]

اگر توان ماندنت نیست

کسی را در آغوش نگیر

که سکوت می کند

تا صدای نفس هایت را بشنود .

کسی را در آغوش نگیر

که زود در تو محو می شود

که زود عادت می کند .

کسی را در آغوش نگیر

که از عشق رنجیده

و پناه می خواهد .

هرگز شبی بارانی

پرنده را پناه نده

که در تو حبس می شود

که آسمان را فراموش می کند .