شاعر‌پارسی اشعار مریم حیدرزاده

[ASaLi_Nh8ay]

عَقل می گفت کِه دِل مَنزِل و مأوآی مَن ست
عِشق می گفت کِه یآ جآی تُو یآ جآی مَن ست

|مَریَم حیدَرزاده| ​

 

[ASaLi_Nh8ay]

نَرَنجَم کِه بآ دیگری خو کُنی
تُو بآ مَن چه کردی کِه بآ اُو کنی

|مَریَم حیدَرزاده| ​

 

[ASaLi_Nh8ay]

اَز بَرآی تَجرُبِه چَندی مَرآ دیوآنه کن
گر بِه اَز مَجنُون نَبآشَم بآز عآقِل کن مَرآ

|مَریَم حیدَرزاده| ​

 

[ASaLi_Nh8ay]

ســآرآ بِزَن کِه اَز تُو، دِل اِنتظآر دآرَد
چشمآنِ سُرخم اَز اَشک، رَنگِ اَنآر دآرد
جآی اَنار سُرخِ، دَرسِ کِلآسِ اَوَل
بآید کسی بگوید، ســآرآ سِه تآر دآرد

|مَریَم حیدَرزاده| ​

 

[ASaLi_Nh8ay]

گفتَم اِی سآده دِل سآده فَرآمُوشَش کُن
تآ کَجآ چشم بدین جآده فَرآمُوشَش کُن
دَست بَردآر اَز اُو، خآطِره بآزی کآفی ست
فَرض کُن گُل نَفِرستآدِه فَرآمُوشَش کُن
مَردُمآنِ نِگهَش قلّه نِشینند هَنوز
دِل کِه دَر دَره نَیفتآدِه فَرآمُوشَش کُن
گفتَم این تکّه غَزَل رآ بِفرستَم نَزدَش
دِل وَلی گفت نَشو سآده فَرآمُوشَش کُن
بِه شمآ بَرنَخورَد پآی غَزَل بُود و شِکست
اِتفآقی ست کِه اُفتآدِه فَرآمُوشَش کُن

|مَریَم حیدَرزاده|​

 

[ASaLi_Nh8ay]

نیآزِ عآشِقآنِ مَشوق رآ بَرنآز می دآرد
تُو سَرتآ وَفا بُودی تُرآ مَن بی وَفآ کردَم

|مَریَم حیدَرزاده| ​

 

[ASaLi_Nh8ay]

مَن وَ تُو آن دو خَطیم آری
مـــوآزیآن بِه نآچآری
کِه هَر دو بآورِمآن زِ آغآز
بِه یکدیگر نَرسیدَن بود

|مَریَم حیدَرزاده| ​

 

[ASaLi_Nh8ay]

نمی دونَم چه رآزیه تُو روزآی اُردیبِهشت
چون تِو به دُنیآ اومدَی نَمیشِه هیچ چیزی نِوشت

|مَریَم حیدَرزاده| ​

 

[ASaLi_Nh8ay]

می خوآهَم شِکآیَت بُکُنَم اَز تُو بِه چشمآی خودَم
کِه اَز روی دیوونِگی، بیخودی عآشقت شُدَم

|مَریَم حیدَرزاده| ​

 

[ASaLi_Nh8ay]

می گم تِو رو کم دآرَم ، می گم
یِه عآلَم غَم دآرَم، می گم

|مَریَم حیدَرزاده| ​