شاعر‌پارسی اشعار فردوسی

[(فاطمه1381)]

نباشد همه نیک و بد پایدار
همان به که نیکی بود یادگار
همان گنجِ دینار و کاخ بلند
نخواهد بُدَن مر تو را سودمند
سخن ماند از تو همی یادگار
سخن را چنین خوارمایه مدار

 

[(فاطمه1381)]

جز او را مخوان کردگار جهان
شناسنده آشکار و نهان

ازو بر روان محمد درود
بیارانش بر هریکی برفزود

سر انجمن بد ز یاران علی
که خوانند او را علی ولی

همه پاک بودند و پرهیزگار
سخن هایشان برگذشت از شمار

کنون بر سخن ها فزایش کنیم
جهان‌ آفرین را ستایش کنیم

 

[(فاطمه1381)]

جز او را مخوان کردگار جهان
شناسنده آشکار و نهان

ازو بر روان محمد درود
بیارانش بر هریکی برفزود

سر انجمن بد ز یاران علی
که خوانند او را علی ولی

همه پاک بودند و پرهیزگار
سخن هایشان برگذشت از شمار

کنون بر سخن ها فزایش کنیم
جهان‌ آفرین را ستایش کنیم

 

[(فاطمه1381)]

به گیتی به از مردمی کار نیست
بدین با تو دانش به پیکار نیست

سر راستی دانش ایزیدیست
چو دانستیش زو نترسی ، بدیست

 

[(فاطمه1381)]

ندانی که ایران نشست منست
جهان سر به سر زیر دست منست

هنر نزد ایرانیان است و بس
ندادند شیر ژیان را بکس

همه یک دلانند یزدان شناس
به نیکی ندارند از بد هراس


چنین گفت موبد که مرد بنام
به از زنده دشمن بر او شاد کام

اگر کشت خواهد تو را روزگار
چه نیکو تر از مرگ در کار زار

همه روی یکسر بجنگ آوریم
جهان بر بد اندیش تنگ آوریم

 

[(فاطمه1381)]

چو دیدار یابی به شاخ سخن
بدانی که دانش نیاید به بن

 

[(فاطمه1381)]

بیاموز و بشنو ز هر دانشی
بیابی ز هر دانشی رامشی
ز خورد و ز بخشش میاسای هیچ
همه دانش و داد دادن بسیچ