شاعر‌پارسی اشعار شهریار

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست

به زندگانی من فرصت جوانی نیست

من از دو روزه هستی به جان شدم بیزار

خدای شکر که این عمر جاودانی نیست

همه بگریه ابر سیه گشودم چشم

دراین افق که فروغی ز شادمانی نیست

به غصه بلکه به تدریج انتحار کنم

دریغ و درد که این انتحار آنی نیست

نه من به سیلی خود سرخ میکنم رخ و بس

به بزم ما رخی از باده ارغوانی نیست

ببین به جلد سگ پاسبان چه گرگانند

به جان خواجه که این شیوه شبانی نیست

ز بلبل چمن طبع شهریار افسوس

که از خزان گلشن شور نغمه خوانی نیست

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود

عقلی درید پرده که دیوانه تو بود





خم فلک که چون مه و مهرش پیاله هاست
خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود




پیرخرد که منع جوانان کند ز می
تابود خود سبو کش میخانه تو بود




خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر
ته سفره خوار ریزش انبانه تو بود




تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل
هر جا گذشت جلوه جانانه تو بود




دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو
مرغان باغ را به لب افسانه تو بود




هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشی
بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود




برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک
کورا هوای دام تو و دانه تو بود




بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز
هر چند آشنا همه بیگانه تو بود
همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار
تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی
خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا میکنی

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

سخن ، بى تو مگر جاى شنیدن دارد ؟
نفس ، بى تو کجا ناى دمیدن دارد

علت کورى. یعقوب نبى معلوم است
شهر بى یار مگر ارزش دیدن دارد….

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

از من گذشت
ومن هم از اوبگذرم ولی
با چــون مــنی بہ غــــیر
محبت روا نبود

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم
تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم
تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز
من بیچاره همان عاشق خونین جگرم
خون دل میخورم و چشم نظر بازم جام
جرمم این است که صاحبدل و صاحبنظرم
منکه با عشق نراندم به جوانی هوسی
هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم
پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت
پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم
عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر
عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم
هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود
که به بازار تو کاری نگشود از هنرم
سیزده را همه عالم به در امروز از شهر
من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم
تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم
گاهی از کوچه معشوقه خود می گذرم
تو از آن دگری رو که مرا یاد تو بس
خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم
از شکار دگران چشم و دلی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

فرخا از تو دلم ساخته با یاد هنوز
خبر از کوی تو می آوردم باد هنوز
در جوانی همه با یاد تو دلخوش بودم
پیرم و از تو همان ساخته با یاد هنوز

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها
مستم از ساغر خون جگر آشامیها
بسکه با شاهد ناکامیم الفتها رفت
شادکامم دگر از الفت ناکامیها
بخت برگشته ما خیره سری آغازید
تا چه بازد دگرم تیره سرانجامیها
دیرجوشی تو در بوته هجرانم سوخت
ساختم این همه تا وارهم از خامیها
تا که نامی شدم از نام نبردم سودی
گر نمردم من و این گوشه گمنامیها
نشود رام سر زلف دل آرامم دل
ای دل از کف ندهی دامن آرامیها

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

آمدی جانمٖ به قــربانت صفا آورده ای

درد بی درمان قـلـبـم را دوا آورده ای

با خودم گفتم ملک ایام هجران شد تمام

آمدی خوش آمدی جانی مرا آورده ای