داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه آژمان | ملورین کاربر انجمن یک رمان

[MELO]

کد داستان: 378
ناظر: °•°•Pajhwok•°•°

"به نام خدا"
نام داستان: آژمان
نویسنده: ملورین
ژانر: #جنایی #معمایی #تریلر
خلاصه: اَشلی برای بیرون آمدن از ساختمان باید با آسانسوری که در هر طبقه به طور جداگانه وجود دارد به طبقه بعدی برود اما قبل از آن مجبور است با صاحب آن طبقه روبه رو شود. او در هنگام جست و جو به مردی به نام تیموتی که خود را باندپیچی کرده است، برخورد میکند که قصد کشتن او را دارد.
​

 

[YEGANEH SALIMI]

"والقلم و مایسطرون"
نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن داستان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین **♡ تاپیک جامع مسائل مربوط به داستان‌کوتاه ♡**

و برای پرسش سوالات و اشکالات خود در رابطه با داستان به لینک زیر مراجعه فرمایید!
♧♡ تاپیک جامع برای مسائل رمان نویسی ♧♡

برای انتخاب ژانرِ...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MELO]

مقدمه:
چه انعکاسی!
چه تناقضی طنین می‌افکند بر جاده‌های بی‌انتها...بر بال‌های بی‌پروا...بر استخوانی شکسته و روحی زخمی! در برهوت بیابان نگاهت چه کسی گم شده است؟
برخیز و با من همراهی کن! برخیز و باتری فرسوده‌ی ساعت را بردار، انگار که هیچ زمانی اختراع نشده! برخیز بیا از طولانی کوتاه کن! با من هم قدم شو...با من هم قدم شو!

 

[MELO]

«فصل اول»

لطفاً، منو بکش!​

آرام چشمان لاجوردی و بی‌فروغش را باز گشود و تکانی به جسم خشک شده‌اش داد. انگار که یک تریلی از رویش رد شده باشد، تمام استخوان‌هایش از مهره‌های گردن گرفته تا نوک انگشتان پایش، تیر می‌کشید و ماهیچه‌هایش کوفته شده بود. آرام در جایش جابه‌جا شد که درد چون رعد در گردن و کمرش پیچید. آخی کوتاه از میان لبان سرخ و خشک‌شده‌اش بیرون آمد و چشمانش از زور درد دوباره بسته شد و با شتاب دستش را به گردنش گرفت. کمی که درد گردنش بهتر شد، چشمان دردمندش را باز گشود و در اطراف نگاهی چرخاند. در اتاقکی مربع شکل و تاریک...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MELO]

اما هر چه به ذهنش فشار می‌آورد، تهی‌تر از قبل می‌شد. انگار که یک نفر دکمه‌ی حذف تمام ذهن و خاطراتش را زده باشد، هیچ چیزی را به یاد نمی‌آورد... حتی نامش را! او که بود؟ اینجا چه می‌کرد؟ تکیه‌اش را از دیوار گرفت و به سمت در قدم برداشت. دستش را روی دستگیره‌ی طلایی‌رنگ در که گذاشت، انگار چیزی مانند تار عنکبوت به دستش چسبید که با انزجار دستش را به سویشرت سفید‌رنگ و بلندی که تا زانوهایش می‌رسید، کشید و دوباره دستگیره را گرفت و آرام با تقه‌ای در را باز کرد. نفس عمیقی کشید و پایش را روی پارکت‌های ذغالی‌رنگ گذاشت که با دیدن صحنه‌ی روبه‌رویش متحیر چند قدم عقب رفت. انتظار هر چیزی را داشت، غیر از این!
راه‌روی باریک و کوتاه تاریکی که با نورافکن‌هایی که در سقف قرار داشت، روشن...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.