دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های ترشحات مغزی یک دیوانه | رویا سعادت کاربر انجمن یک رمان

[Roya.saadat]

من را به دار زده‌اند... .
مشتی میخ در تمام تنم فرو کرده‌اند... .
تمامِ من را شلاق زده‌اند، قلب را از سینه‌ام جدا کرده‌اند.
می‌دانی! خاطراتت در من عجیب بر من کودتا کرده‌اند.

 

[Roya.saadat]

آشفتگی خاصی میان حال دیوانه‌ام پرسه می‌زند.
بهار احمق زود رسیده است. این آنی نبود که می‌خواستم.
شلختگی افکارم به درخت و گل‌ها هم رسیده است.
چه بی‌فکر تن پرفریب‌شان را به نمایش گذاشته‌اند.
این آنی نبود که می‌خواستیم درست همانی بود که نمی خواستیم.
در میان انتظاری که نداشتیم کمی طعم، طمع چشیدیم.
بی‌گدار به آب زدیم، نفس کشیدیم، زنده ماندیم.

 

[Roya.saadat]

عصر و شب ندارد، این یک خلسه‌ی همیشگی‌ست.
این یک اعتیاد مرگ‌آور است؛ تباهی آخر راه است.
برده شده‌ام و قلاده‌ام پنهان است.
باورت می‌شود؟
من آخر این راه یک مرگِ پنهان شده زیر لبخندم.

 

[Roya.saadat]

یک جایی میان این روزمرگی‌ها...
میان تمام این خواب‌های آشفته
میان تمامیِ این خستگی‌ها
میان این همه ته کشیدن‌های امید
میان این زمهریر ابدی، ما...
بلاخره دریا خواهیم شد.
طغیان خواهیم کرد، این خفقان را خواهیم کشت.
امواج دیوانه‌یمان را به مرداب ناامیدی خواهیم رساند.
عشق را از لا‌به‌لا‌ی مرگ بیرون می‌کشیم.
ما دریا می‌شویم، زنده می‌شویم، عاشق زنده بودن می‌شویم.
امید، برمی‌گردد. خوشبختی نمی‌بارد؛ اما زیر آواز خواهد زد.

 

[Roya.saadat]

آشفتگی‌ام را خودم هم نمی‌دانم،
در یک مرگ مطلق به سر می‌برم؛
آهِ دیوانه هم دیگر جوابگو نیست.
این دیوانه‌حالی، مرا به انزوا می‌رساند.
این یک اغراق نیست!
مرا مرگ در آغوش گرفته است!

 

[Roya.saadat]

گاهی دلم دیوانگی می‌خواهد؛ کمی دوری و کمی بی‌فکری.
دلم تابو‌ها را می‌خواهد؛ یک به یک را تنها برای شکستن.
گاهی بی‌فکری هم بد نمی‌شود؛ اگر به جای تمام فریاد‌ها صدایت را ببوسم.
گاهی دلم جسارت می‌خواهد؛ تنها برای خیره شدن در چشمانت.
گاهی حتی حماقت هم چیز خوبی‌ست؛ اگر به لمس دستان تو ختم شود.

 

[Roya.saadat]

دلم...
امان از دست دیوانگی‌هایش، امان.
باورت می‌شود با این زخم‌های درمان نشده گرما می‌خواهد؟!
باورت می‌شود؟! دیوانه شده‌است، باران را با عشق می‌خواهد.
باورت می‌شود؟! این لعنتیِ غمگین عشق می‌خواهد.
موسیقی را با عشق می‌خواهد، اسم‌ها را با عشق می‌خواهد.
عیب سرش نمی‌شود؛ خواب‌ها را با عشق می‌خواهد.
می‌دانی! حتی اختیار چشمانم را گرفته است؛ خیره‌گی می‌خواهد، خیره‌گی.
این خطای من نیست؛ تنها جنون زندگی‌ست که گاهی حاکم، دل باشد.
این تقصیر من نیست!
این دلِ دیوانه است که عصر تابستان می‌خواهد با عطر کیک پرتقالی.
باورکن حتی زمستان می‌خواهد با کرختیِ بعد از برف بازی.
باورت می‌شود؟! تمام این‌ها را با عشق می‌خواهد.

 

[Roya.saadat]

این روزها میان نفس‌نفس زدن‌های زندگی،
کسی در وجود دفن شده‌ام طبل عاشقی می‌کوبد.
وای برمن! دل دیوانه تمنای رسوایی می‌کند.
ای هوار و ای هوار!
که این بار، دراین کوچه درد عشق نذر شده‌است.

 

[Roya.saadat]

جایی میان دیوانگی‌هایم قدم می‌زنم.
چشم‌هایم را بر بی‌فکری‌هایم می‌بندم.
خسته شده، دست از قلبم کشیده‌ام.
من و عقل گوشه‌ای کز کرده‌ایم و بی توان خیره‌ی قلب شده‌ایم.
زل زده به رقص و آوازش،
مسخِ گریه و هق‌هق‌اش،
دست از سر دیوانه‌اش برداشته‌ایم.
این‌بار جنونی میان تپش‌های قلب به راه است.
خدا به خیر کند این یکه‌تازی‌هایش را.

 

[Roya.saadat]

می‌شود خودت را جای من بگذاری؟!
می‌شود گاهی وقت‌ها، فقط گاهی وقت‌ها به جای من درد را؛ احساس کنی؟!
می‌شود گاهی وقت‌ها به جای من دلت بگیرد؟!
گاهی به جای من تو آه بکشی، تو دیوانه شوی؟!
راستش را بخواهی منِ این روزها را دیگر نمی‌شناسم.
حالِ منِ این روزها هیچ خوب نیست، خوب نمی‌شود؛ تو کاری بکن.
دلِ خسته‌ام این روزها تابِ دیوانگی ندارد. آه که می‌کشم نای تپیدن ندارد.
نیازم را دیده‌ای؟
بیا و تو به جای من دلتنگ دست‌هایی باش،
دلتنگِ آغوشی باش.
اصلا بیا و مردانگی کن؛ نگذار دست‌هایم خالی بماند.
این بی تو بودن را طاقتِ من نیست... .