دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های گمشده در بعد جسمانی | مهتاب کاربر انجمن یک رمان

[Mahtab Rezayat]

دوست دارم با تمام وجودم به بعضی از افراد بگم دوستتون دارم، بمونید برام، نمی‌خوام از دستتون بدم، نمیخوام ازتون دور شم، نمی‌خوام نبودتونو حس کنم.
و چه حس ظالمانه‌ایه دور شدن از افرادی که باهاشون خو گرفتی.

 

[Mahtab Rezayat]

فلسفه وجود چیز عجیبیه. انگار قانع شدی که چرا وجود داری ولی دوباره که بهش فکر می‌کنی میبینی قانع نشدی!

- شایدم باید بیشتر بگردم. بیشتر برم درون خودم و بیشتر با خودم خلوت کنم.

 

[Mahtab Rezayat]

این روزها احساس می‌کنم فردی به من نیاز دارد. مدام به خوابم می‌آید و تقاضای کمک می‌کند؛ اما نمی‌دانم واقعاً درست فکر می‌کنم؟! آیا واقعاً این فرد مغرور و پر مدعا، دست یاری من را پذیرا هست یا که فقط رویا و خواب و خیال من اینگونه است؟

 

[Mahtab Rezayat]

شاید بعضی‌ها بگویند تنهایی بد نیست و بعضاً تنهایی را خوب می‌شمارند. من‌جمله خود من حتی!
اما می‌دانید واقعیت چیست؟ گاهی فکر می‌کنم من و مسئولیت‌هایم را در یک اتاق، تنها انداخته‌اند و نهان در گوشه‌ای از این دنیا، درحال مقابله با آن‌ها هستم.

 

[Mahtab Rezayat]

گاهی با هیجاناتم در یک اتاق قفل شده گیر افتاده‌ام و نمی‌دانم چگونه آن‌ها را بروز دهم. اینطور که خیلی خوشحالم، اما چیزی دم دستم نیست که به این خوشحالی پاسخ دهم.
گاهی با خودم می‌گویم چقدر دردناک است که حتی خوشحال بودنم هم حس آزاد نبودن و خفقان به من می‌دهد؛ اما بعد به این نتیجه می‌رسیم که این قطعاً بهتر از نشخوارهای منفی و سرکوب کننده است.

 

[Mahtab Rezayat]

حس واقعی با صدای کم و بیش از حد معمول. ساعت، تیک تاک صدا می‌دهد و بدون اینکه به من نگاه کند، بی‌مهابا در حرکت است. این یک دژاوو می‌تواند باشد. قبلاً هم اتفاق افتاده بود؛ اما الان بیشتر از گذشته می‌گذرد. گذشتن که چه عرض کنم! می‌تازاند.

 

[Mahtab Rezayat]

درحال حاضر، حضور در لحظه حال، بند بند وجودم را از شعف و شادی لبریز کرده.
می‌توانم صدای آهنگ بلک کت از ایتیز را بشنوم و از ریتم کوروس آهنگ لذت ببرم.
می‌توانم انگشت داشتن دستانم را به وضوح ببینم.
می‌توانم بوی عطر شیرینی که عصر به لباسم زدم را بفهمم. بوی میوه‌های خانه مادربزرگم را می‌دهد!
می‌توانم بابت داشتن چشم‌های زیبا و عزیزم که بصیرت به من هدیه کرده‌اند، شکرگزار باشم.
می‌توانم سردرد خفیفی که هر شب از فرط خستگی و همچین هجوم افکار فراموش می‌کردم را حس کنم.
می‌توانم تکان خوردن شکمم به هنگام فرو بردن و بیرون فرستادن اکسیژن را حس کنم.
و عجیب است که همگی اینها با اینکه همیشه دم دست بوده‌اند، اما فکر فردا... امان از فکر فردا و نشخوارهایی که برایم می‌گذارد! فکر فردا کردن مرا غافل کرده بود از...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.