دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های خستگی‌های من از من | تیام کاربر انجمن یک رمان

[مَتَرْسَکْ-]

بسم‌او-
نام مجموعه دلنوشته: خستگی‌های من از من
نویسنده: تیام
مقدمه:
از پا افتاده‌ام؛
منتها قدم‌هایم بی‌ثبات، خیابان‌های فرسوده را طی می‌کنند. جیغِ جاده‌ها، گوش‌هایم را به آتش می‌کشاند و قصیدهٔ سکوتِ وجودم باز، تکثیر می‌شود. خون فواره می‌زند و کوچه پس کوچه‌هارا به سرخی خود آراسته می‌سازد. دلم پیچ می‌خورد و رایحه‌های نافرجام، بویایی‌ام را مورد هجوم وحشیانهٔ خود قرار می‌دهند؛ جوهر هستی‌ام زنگ می‌زند و اندکی آرامش خیالم را به اسارت می‌گیرد:
- این بازی کی به پایان می‌رسد؟!​

 

[HAKIMEH.MZ]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...​

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[مَتَرْسَکْ-]

خموشیِ شب‌های منحصر به فردم را، توهمی به جلال می‌کشاند؛ توهمی از مهِ خاستن‌ها. ظلمت به سپیدی تغییر می‌کند و من، از کمای شیرینم خارج می‌شوم. اغمایم اما، در باد فراموشی روان نمی‌شود؛ دستِ سرنوشت گریبانم را می‌گیرد و تقلاهایم برای حیات، جانی نمی‌گیرند. لیکن خویش است که در هزارتوی شامگاه اسیر می‌شود و با رویای عشق ورزیدن به شب‌های وهمش آرام می‌گرید.​

 

[مَتَرْسَکْ-]

چشمه‌ها خشکیده‌اند، همانند چشم‌های بی‌فروغ.
من است که همه‌ٔ دمع‌هایش را، به حراج گذاشته؛ شوریِ به‌جا مانده برروی گونه‌هایم خشک شده و خویش دیگر قطره‌ای برای رهایی ندارد. پس این غمِ بی‌انتها که در دامنم افتاده چه می‌گوید؟!
اشک‌هایم، تنهایم گذاشتند. اشک‌هایم، نزد خویشتن بازگردید؛ مرگ‌تان درد از قلب نمی‌برد.​