دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های "بی‌ندا" | لِیل نویسنده انجمن یک رمان

[Violinist cat❁]

به نام ایران
نام اثر: بی‌ندا
نویسنده: لِیل
مقدمه:
گوش‌ها از سکوتی بی‌امتداد سوت می‌کشد.
اما گنجشکان دیگر سوت‌زنان از پنجره‌های عشق نمی‌گذرند. این‌جا باغبان سر تمام گل‌ها را با داس جدا می‌کند. ما با گلوله‌های بی‌صدا و طناب‌های بی‌فردا می‌میریم؛ و کسی سوگوارمان نیست. جای چیزی در استخوانم درد می‌کند. نه، تیر و تفنگ نیست. جای گلوله‌ایست که هنوز شلیک نشده. جای اندوهی باستانی‌ست. جای خونریزی‌ای بی‌خون. جای چیزی در استخوانم تیر می‌کشد... ‌.
ما بی‌ندا آمده بودیم که با هم به صدا برسیم.
ما همصدای هم بودیم.

۰۲/۱۱/۳
خواهرم ندا، میلادت خجسته.
برای ندا
و چشم‌هایش.
و برای محمد عزیز که دیگر نیست.
​

 

[Neko]

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...



نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Violinist cat❁]

من سر به بالش می‌گذارم.
هنگامی که سر تو روی دار به خواب می‌رود.
نفس‌های من می‌آیند، می‌روند، می‌آیند، می‌روند.
اما نفس‌های تو را، قیچی خدایان بی‌خدا بریده بریده می‌کند. آن‌قدر می‌برد که این کاغذ و قصه‌هایش به سر می‌رسد.
اما سر تو هنوز سرِ دار است و پایین نخواهد آمد.
بالا می‌روی. آن‌قدر بالا که دیگر دستم به تو نمی‌رسد‌.
با خورشید هم‌قامتی و جای باران، قطره‌های خون تو می‌بارد. به خاک فرو می‌روی.
دست‌هایت، شکل دیگری از عشق بودند و با دفنشان "عشق" می‌میرد.
چقدر دست‌هایت آشناست برایم. انگار در زندگی‌ای دورتر، با آن‌ها اعدام شدم.
می‌بوسمت، اما بعدش باید رد خون را از گونه‌هایت پاک کنی.

 

[Violinist cat❁]

حق من این نبود تمام سرمای خیابان را به امید گرمای دستانت طی کنم اما در انتها تو منتظرم نباشی. و خورشیدی که هزار تخلف کرده بود تا خود را به شب برساند بیاید و بگوید رفته‌ای.
در مسیر برگشت تمام قطره‌های باران را شمردم. مشتی در جیب ریختم. مشتی در چشم. تو رفته‌ای و هیچ چیز اندازه رفتنت درد ندارد. حتیٰ ماشینی که ساعت پیش از رویم رد شد و گلوله‌ای که دقایق گذشته سینه‌ام را نشانه گرفت. حتی کبودی دار دور گردنم اندازه خبر رفتنت درد نمی‌کند.
و جراحت سینه‌ام اندازه گوش‌هایم پس از خبر رفتن تو، خونریزی نمی‌کنند.
می‌بینی؟ هیچ چیز اندازه نبودِ تو، مرا نکشت‌.

 

[Violinist cat❁]

شاید خدا وجود نداشته باشد، اما ما از او هم بیشتر وجود نداریم.
او که طناب را می‌بافت، می‌گفت حکمِ خداست.
و صبح اعدام تو، این‌قدر هوا شب بود؛ این‌قدر از مرگت تاریکی می‌تراوید که هیچکس قامت "خدا" را ندید. ندید که پشت سرت اعدام شد.
و هیچ‌کس آن خدای پوشالی که برای گردن‌هامان طناب متر می‌کرد را نشناخت‌. او گلوله‌هایش را برای سرهامان می‌شمارد و کسی او را نشناخت.
اما ندا فهمیده بود؛ که چنین ماتم‌زده نگاه می‌کرد.
ندا زیر آفتاب چشم‌های او را دید و فهمید این که جای قلب، تیر در سینه می‌کارد، نمی‌تواند "خدای مهربانِ" کتاب‌ها باشد.

 

[Violinist cat❁]

تو امواج دریا را شانه می‌زنی.
زمستان را زیر بوته‌ها مخفی می‌کنی.
و با تمام آفتاب و برگ و باران صحبتی داری.
دستت به همه چیز می‌رسد و من چقدر در برابرت ناتوانم. حتیٰ نتوانستم خاکِ مرگ را از شانه‌هایت بتکانم. دست‌های من، چقدر برای گرفتن دستان تو کوتاهند. صدای من، چقدر برای صدا زدن نام تو کم است.
و نام تو از کدام الفباست که چنین ما را همصدا می‌کند؟
نمی‌دانم از کدام گوشه‌ی صبح چمدان بستی، که دیگر پیدایت نمی‌کنم.
و خاک، چقدر تو را سخت در آغوش فشرده که برنمی‌گردی.

 

[Violinist cat❁]

تو آن‌قدر مهربانی که تکه‌ای سیب را نصف می‌کنی. هوا را نصف می‌کنی. حتی دستانت را نصف می‌کنی‌.
هر صبح، به نوازش شاخه‌ای گل می‌روی.
و برای گنجشکان سحرخیز، صبحانه می‌بری.
ابرها را به سینه می‌فشاری تا احساس تنهایی و غربت نکنند.
آه ندای من! ندای خوب و مهربان من!
حتی مرگ موریانه‌ای زیر کفش‌های کور و حواس‌پرت، قلب تو را می‌خراشد.
تو آن‌قدر خوب و مهربانی، که چیدن گلی از خاک، برایت جنایت و قتل عامی‌ست.

 

[Violinist cat❁]

ناچار و ناتوانم.
مثل پرنده‌ای که رسالتش پرواز است.
اما هر کار می‌کند از ارتفاع می‌ترسد و فلسفه‌ی پریدن را نمی‌فهمد.
تو نغمه‌هایت را در گلویم رها کرده بودی و حال، من رسالتم آواز خواندن بود. اما از صدا می‌ترسیدم و فلسفه واژه‌ها را نمی‌فهمیدم.
ندا، من باید چیزی می‌گفتم. چون این سکوت ما را می‌کشت.
اما من بیشتر ترسیدم و سکوت آن‌قدر بزرگ شد که یک روز صبح سرهایمان را برید.
خون‌مان را پای باغچه ریخت و حال حتی گل‌ها هم خون‌خوارند.

 

[Violinist cat❁]

چه بی‌ندا رفتی تو.
چونان آخرین برگ‌های پاییز که بر زمین می‌ریزند.
چونان آخرین تکه‌های زخم، وقتی خوب می‌شوند.
چونان آخرین خداحافظی‌های بی‌بازگشت، بی‌ندا رفتی تو.
و چیزی را در روح من جا گذاشتی. چیزی که کم نمی‌شود، کوتاه نمی‌شود، ساکت نمی‌شود.
چیزی شبیه رنج، اما تاب نیاوردنی‌تر.
چیزی شبیه درد، اما دردناک‌تر.
چیزی شبیه درخت، اما بزرگ‌تر.
چیزی که شبیه هیچ چیز نیست.
نه می‌شود فریادش کرد، نه می‌شود آن را گریست.

 

[Violinist cat❁]

کبودی دار دور گردنت، کبود نمی‌ماند.
سبز می‌‌شود. آن‌قدر که دوباره دار به درخت بازگردد.
و دستان سرد تو، گرم می‌شوند. انگار خورشید را بغل گرفته باشند.
عزیز من، هیچ چیز این‌طور باقی نخواهد ماند.
آن صبحی که تو را سر می‌زدند، شب می‌شود و تو دوباره به اتاق کوچک خود باز خواهی گشت.
خاکی که برای دفن تو پَس کرده بودند، دوباره در زمین فرو می‌رود و تو را دیگر لای گل و خاک نمی‌خوابانند.
و آن خورشید که برای اعدام تو طلوع می‌کرد، غروب خواهد کرد. به تو قول می‌دهم.