شاعر‌پارسی اشعار بهنام محبی فر | اشعار پارسی

[ماهی قرمز؛]

به انرژی می مانی ...
در من
تمام نمی شود دوست داشتنت
فقط
هر لحظه
به شکل دیگری دوستت دارم

 

[ماهی قرمز؛]

دلم روشن است
می آیی ...
هوا دوباره خوب می شود ...
دلم دوباره پر می گیرد ...
دوباره هزاربار عاشقت می شوم ...
تو یک بار می گویی :
" دوستت دارم "
و من از شوق ، هزاربار میمیرم ...
دلم روشن است ...
دوباره عاشقم خواهی شد

 

[ماهی قرمز؛]

می دانم یک شب
از حوالی خواب هایت خواهم گذشت
و دهان گشوده ی شب را
به بوسه ای طولانی
خواهم بست

 

[ماهی قرمز؛]

به پاییز می مانی
زیبا اما بی رحم ...
می آیی ، می کشی
می روی

 

[ماهی قرمز؛]

عید
لبخند توست...
که زمستان
پنهانش کرده
تا وقت خداحافظی
هدیه دهد به بهار

 

[ماهی قرمز؛]

شب
گم شده بود
لابلای موهات
اما
دست هایت
پر بود از ستاره
باید می دانستم
راه عشق
از چشمانت می گذرد

 

[ماهی قرمز؛]

زل زدیم به در و دیوار
و "دوستت دارم "ها را فریاد نزدیم
پنحره ها را بستیم
بوسه ها را
پنهان کردیم زیر تخت
و هیچ نگفتیم....
اینگونه بود که یک شب
عشق خوابید
و دیگر بیدار نشد .

 

[ماهی قرمز؛]

در من
غریبه ای هست
که هنوز
با صدای هر زنگی
از خواب تو می پرد
صدای نم نم باران
کابوس هایش را
آشفته می کند...
هیاهوی باد غارتگر را
تاب نمی آورد
و خش خش برگ ها
کلافه اش می کند ...
در من
بیگانه ای نفس می کشد
و فقط
به قرارهایی فکر می کند
که قرار نیست
هیچ وقت با تو داشته باشد ....
در من
غریبه ای هست
که تنها
با تو آشناست .

 

[ماهی قرمز؛]

چشم انتظار بهار می مانم...
من
هنوز
به صداقت فصل ها
ایمان دارم ....

تو
با بهار می آیی

 

[ماهی قرمز؛]

روزها
بدجنس شده‌اند!
از شنبه‌اش بگیر تا پنج‌شنبه
دلتنگی‌ها را قایم می‌کنند
آن‌وقت شب‌ها در دل تاریکی
یواشکی دست به دست می‌کنند آن‌ها را
بیچاره جمعه!
صبح که بیدار می‌شود
می‌بیند تمام خانه‌اش
تلنبار شده از دلتنگی
بغض می‌کند
از همان اول صبح‌اش...