شاعر‌پارسی اشعار جلال پراذران

[ماهی قرمز؛]

جهان، پر از آوار واژه هاست

و من، صدا روى لحظه هايم مى ماسد

مثل وقتى که

دارم غزل نمى گويم

انگار از هميشه گريزان نيست

اين آسمان حوصله

كه پيش روى من، زمين خورده ست !

تو نيستى

و ثانيه هايم، لكنت گرفته اند

 

[ماهی قرمز؛]

من در هوای تو با غمت

برگم

که رهگذاری

زیر پا گذاشته

در کوچه ای که باد

تشویش خود را

در آن ، جا گذاشته

یک شب

هزار شب هم می شود

وقتی

من هم بدون تو

مرا تنها گذاشته … .