شاعر‌پارسی اشعار مرتضی عنابستانی | اشعار پارسی

[ماهی قرمز؛]

جاذبه،شیره ی همه را کشیده است
و دیگر چیزی فوران نمی کند.
ابرها رفته‌ان
آسمان مرده است
و خدا
در کانال‌های تلویزیون
در بورس لباس‌های ترک
در صاف شدن چروک
در زیبایی بی‌ وقفه
حراج می‌شود.
بچه‌ها شکم مادرشان را پاره می‌کنند و به دنیا می‌آیند
از چاقو می‌مکند و رشد می‌کنند.
ماشین‌ها می‌توانند بایستند
بخوابند،برقصند،م**س.ت کنند
و در جنون دنده‌کشی
آدم‌ها را زیر کنند
و خونی تازه‌ را در پره‌هایشان به گردش درآورند.
مردی از روی پشت بام پرواز می‌کند
دختری در کوچه زمین‌گیر می‌شود
و عطر ماشه‌ها در انگشت می‌ماند.
شاید این‌ها اغراق‌آمیز باشند
اما
من پیامبر اندوهم و معصومم از شادی.​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

کلمات
این ترکش های جامانده در گلو
حرفی نمی زنند
و انفجار همیشه آخرین اتفاق نیست.
شعر به مرگ من اکتفا نخواهد کرد.
بیرون می زنم
از اتاق،از شکل،از شعر
و خودم را به خودم پرت می کنم
سقوط دره ای به دره ای دیگر.
حالا عمیق ام
مثل زخمی که خون بالا می آورد.
مثل مذابی
که از تاول های بسته ی جهان سر باز می کند
و
شعر به مرگ من اکتفا نخواهد کرد.​