دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های ساجگون | نوشین سلمانوندی کاربر انجمن یک رمان

[Noushiin_Salmanvandii]

دلنوشته: ساجگون
نویسنده: نوشین سلمانوندی
مقدمه:
دو انسان که پس از فهم زیاد، تبدیل به اندوه می‌شوند.
دو انسان که پس از محنت متعدد، تبدیل به گریه می‌شوند.
مرا در سردابه آغوشت محبوس بدار تا به وقت آزادی، شکل دگر گرفته باشم.

☆ساجگون به معنای تیره‌فام، رنگ ساج را ساجگون گویند.☆

 

[SparK]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...
585360F9-867A-4DA0-88B2-83D77F96EB7C.jpeg



نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.
"درخواست نقد دلنوشته"

پس از گذشت حداقل 20 پست از...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Noushiin_Salmanvandii]

من از سرایِ واژه‌ها آمده‌ام!
از میانِ بغرنج دو خطی‌هایِ اذهان دلم زاده شدم و خیزاب تو را چون مجنونی دوره‌گرد؛
بر سرِ نیِ ذوق دلم زده‌ام.

 

[Noushiin_Salmanvandii]

خط می‌خورم، آنگاهی که مرگ بدزدد روحم را، و لاشه‌ام را بین کلاغ‌های پاییزی رها کند!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

به گمانم همگی آمده‌ایم که بمانیم.
یک بارش برای تو،
بارِ دگرش برای من!
اما نگاه،
عقل را به شهودیت می‌رساند که عزیزی
قرار است قلابش را
به قعر دریا بیندازد و
صیدنوازی بکند!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

کسی چه می‌داند! شاید هم که من، آخرین بازمنده از سرخیِ آرزوهای خاموش شده‌ی زنِ نابینایی باشم... آخر، اگر که بینا بودم؛ لکه به دامان خوشحالی‌هایم نمی‌انداختم.

《چکیده‌ای از رمان فاطوش》

 

[Noushiin_Salmanvandii]

می‌گیرد گاه دل دلتنگم و غم،
چه بهانه‌ی زیبایی‌ست برای رسوایی چشمانم!
بی‌هوا می‌شوم در هوای گرفته‌ی جمعه.
کمی قهوه می‌خواهم!
مسیر کافه‌ی چشمانت، امتداد کدام خیابان است؟!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

از میان باطله‌ عموم افکار،
در لابه‌لای روزنامه‌های خاک خورده‌ی ته انبار،
پرسه در ازدحام شهر؛
گذر از روحِ خسته‌ی خیابان،
از‌ مقصد تکراری زندگانی!
در میان تمام سر آغازها و سر انجام‌ها؛
گشتم... تو را گشتم اما نبودی!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

کسی در من دست و پا می‌زند!
گاه از فرط درد می‌غلتد و گاهی دگر، شروع به گریستن می‌کند.
کسی به شکل گذشته و شاید، چهره‌‌ای تلخ از آینده!
نفس‌هایش اندک است و سوت گریه‌هایش سوزناک...
او من است!
منِ جا مانده در گذشته.

 

[Noushiin_Salmanvandii]

اندوه، تازیانه می‌زند.
می‌سوزد شب از خنده‌هایم!
عجیب است حوالیِ حالم...
بگذار خاموش بمانم.