دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های ساجگون | نوشین سلمانوندی کاربر انجمن یک رمان

[Noushiin_Salmanvandii]

در یاد من، کسی بی‌وقفه در می‌کوبد.
با چادری رنگی و چشمانی مشکی،
منتظر ایستاده است.
چشم که می‌گشایم شهر بی‌نفس می‌شود!
به همین سادگی
در لحظه، پا به فرار می‌گذاری.

 

[Noushiin_Salmanvandii]

مرز تنت را که جابه‌جا کنم،
در نهایت به تو می‌رسم
و گم می‌‌شوم در عطر نفس‌هایت!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

چیزی به سرعت در دلش فرو ریخت؛
در سینه‌اش به تکاپو افتاد
و چشمانش را به طوفان کشید!
این صحنه‌ی غیرمنتظره‌ای بود که بعد‌ها فهمید عشق است.

 

[Noushiin_Salmanvandii]

به اندازه‌ی یک فاصله،
به کوتاهی یک راه،
و به طولانی یک فصل،
عاشقت شدم!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

برایت مسیر شدم تا تو گذر کنی؛
گذر کردی برای دیگری.
خواستم‌ مقصدت شوم؛ اما دریغ که مقصدت بود، برای دیگری!
من خواستم با تو شوم «ما».
غافل از این‌که تو خیلی وقت‌ها پیش، «ما» شده‌ای!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

مرا بخوان.
بگذار تک بیتت شوم.
تو حافظ و من، غزلت!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

از حادثه لبریزم؛
با کلامی نیک
دریابم!

 

[Noushiin_Salmanvandii]

هر جا که من باشم، تو نیز هستی!
در حوالیِ هوایم،
در قعر وجودم،
میان انبوهی از خاطره‌هایم،
در سیاهیِ شب و روشنیِ روز،
به هنگام طلوع و به وقت غروب.
ای تو!
که هستی؟
چه داری که شده‌ای جان؟
شده‌ای خون در رگ،
نبض در قلب،
اغمای روحم!
از خودت بگو.
گمشده‌ی کدام راهی که مسیرت شده‌‌ است پیکر من؟

 

[Noushiin_Salmanvandii]

تو آخرین میوه، در بلندترین شاخه
که چیدنت محالیست برای رهگذران.

 

[Noushiin_Salmanvandii]

مابینِ هیاهوی قضاوت‌ها و نگاه تلخ آدمیان زندگی میکند... اما همچنان زنده‌اس!