متوسط مجموعه دل‌نوشته‌های فردای حزین | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

می‌گفت دوستت دارم؛ اما دیگر دست‌هايم را نمی‌‌بوسید، گونه‌هایم را نوازش نمی‌کرد، سرش را در آغوشم پنهان نمی‌کرد. دیگر میلی به نوازش موهای کوتاه و مواجم نداشت. درست می‌گفت؛ دوستم داشت!​

 

[ماهی قرمز؛]

فکر از دست دادن دست‌هایت تکه‌های سرم را به مرز فروپاشی نزدیک می‌‌کند. غم‌انگیز است حسرت فرداها را خوردن؛ اما نمی‌توان بی‌تفاوتی چشم‌هایت را از ذهن به فراموشی رساند.​

 

[ماهی قرمز؛]

و من احمقانه امید داشتم به قلبش که از سال‌های دور، به سنگی آهنین تشابه یافته بود. قدم برمی‌داشتم و هر بار سرم به درد می‌آمد و قلبم را لابه‌لای قطرات اندوهگین خون می‌یافتم.​

 

[ماهی قرمز؛]

مادر از جان دادن‌هایم می‌گوید و لبخندم رنگ و بوی ماتم دارد. چقدر حرف‌هايش را می‌شناسم، چقدر زندگی‌شان کرده‌ام. گویی خودم را می‌گوید. مرا؟ داستان تلخی را بازگو می‌کند. کاش داستانش، داستان من نباشد. ​