متوسط مجموعه دل‌نوشته‌های فردای حزین | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

بعدها اگر از تو پرسیدند، می‌گویم، «نور تاریکی‌هایم شد، دست‌های بوران‌زده‌ام را گرم کرد و رنگ چشم‌هایم را برگرداند.»
و هیچ‌گاه به هیچ‌ک.س نخواهم گفت که مرا نجات دادی تا خود جلادم شوی!​

 

[ماهی قرمز؛]

رنج این رابطه به دوش من بود‌! شانه‌های کوچکم آن‌قدر به غم نبودنت فکر کرد که ذره‌ذره به مرگ کشیده شد. حال از من خاکستری مانده که به زودی از زندگی محو می‌شود.​

 

[ماهی قرمز؛]

می‌ایستم، تحمل می‌کنم، زیر آوار بی‌مهری‌هایت خم می‌شوم، در آتش عشقت می‌سوزم و روزی هزار بار می‌میرم؛ اما اگر بروم، به هیچ بازگشتی فکر نمی‌کنم. مرا حفظ کن از رفتنی که رنگ و بوی آخرالزمان دارد.​

 

[ماهی قرمز؛]

وقتی به من می‌گویی، «حس می‌کنم غمگینی!» دوست دارم فرسنگ‌ها از تو دور شوم. طبیبی که درد را ببیند و مرگ بیمار را به نظاره بنشیند، دیوانه‌ای بیش نیست!​

 

[ماهی قرمز؛]

از تو به مادرم نگفته‌ام؛ اما او تو را می‌بیند! از لرزش دست‌هایم، از اشکِ چشم‌هایم، از پر کشیدن گرمی تنم، از بی‌فروغی چشم‌هایم. مادر مرا می‌بیند و لب به نفرین باز نمی‌کند. به او گفته بودم اگر روزی دل به کسی دادم، نابودی‌ام را در این راه، بهشتی بی‌انتها ببین.​

 

[ماهی قرمز؛]

گاهی تمام احساساتم به مَن به کلمه‌ی «نفرت» ختم می‌شود! برای تمام آغاز و پایان‌هایی که به جانم می‌دهی. برای تمام زمانی که به تو فکر می‌کنم. برای تمام وقتی که برایت می‌گذارم و با تکه حرفی تمام ذوقم را به تاراج می‌بری. نفرت، کلمه‌ای مناسب برای این مَنِ منفور می‌تواند باشد. ​

 

[ماهی قرمز؛]

مهربانی و دلت به حالم نمی‌سوزد، دست به سرم می‌کشی و ملامتم می‌کنی، در آغوشم می‌گیری و حرف‌هایت خنجر قلبم می‌شود، دست‌هایم را می‌گیری و سردی، چشم‌هایم را می‌بوسی و از من دور می‌شوی. اجباری‌ست در این دوست داشتن احمقانه؟!​

 

[ماهی قرمز؛]

بی‌تو تنها خواهم ماند، دست‌هایم رنگ بوران و نوشته‌هایم رنگ غم می‌گیرند. از چشم‌هایم خون چکه می‌کند و قلبم... قلبم برای همیشه به خواب ابدی سپره خواهد شد.
بمان! بمان! بمان!
زندگی یک انسان را به زوال نرسان!​

 

[ماهی قرمز؛]

مادر می‌گفت، «عاشق شده‌ای؟» و من به احمقانه‌ترین شکل ممکن می‌خندیدم و تمام قلبم را منکر می‌شدم. منکر اشک‌هایم، منکر لرزش دست‌هایم و افکار بیست و چهار ساعته‌ام می‌شدم. منکر تمام قلبی که به دست گرفته بودی و ذره‌ذره می‌فشردی؛ برای نیستی‌اش می‌فشردی.​

 

[ماهی قرمز؛]

و نیمه شبی بارانی گریستم یه یاد تمام خاطراتی که در آینده میشد به زیباترین شکل ممکن با تو داشته باشم و همه‌چیز را به سفیهانه‌ترین روش ممکن به نابودی می‌کشاندی.​