متوسط مجموعه دل‌نوشته‌های فردای حزین | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

می‌روی و من به زانو درمی‌آیم. می‌روی و برایت اشک چشم‌هایم، ریزش قلبم، قفل شدن مغزم مهم نیست. می‌روی و برای آخرین بار است که چشم به قامتت می‌دوزم. می‌دانم قرار است جهان کوچکم به اندازه‌ی تمام خاطراتمان بزرگ باشد! ​

 

[ماهی قرمز؛]

احمقانه بود!
من دفتر شعرم را برایت به نقش و نگار می‌کشیدم، برایت نامه می‌نوشتم و تکه متن‌هایم را برایت گوشه‌ای از دفترم می‌گذاشتم. تو اما در جدایی از من، اُسکار امسال را از آن خود کردی!​

 

[ماهی قرمز؛]

می‌گفت، «به‌خاطر خودت می‌گویم به من وابسته نباش!» احمقانه بود! او از خواسته‌ی قلبی من چه می‌دانست؟ ابلهانه راه منطق کورش را پیش گرفته بود؛ برای مرگ من پیش گرفته بود.​

 

[ماهی قرمز؛]

مشکل از آنجا شروع شد که همه را از خود راندم و پرعجله به اتاقم پناه بردم تا تمام وقتم را با تو باشم، تا برایت از احوالم، کارهایم، روزمرگی‌هایم تعریف کنم؛ اما حال... تنها چیزی که ندارم، تویی!​

 

[ماهی قرمز؛]

دیری‌ست به سردی چشم‌هایت، آغوش بی‌مهرت، نوازش خیالین دست‌هایت و لحن کم‌رنگ صدایت عادت کرده‌ام. تو را برای عشق نه، برای ادامه دادن می‌خواهم!​

 

[ماهی قرمز؛]

التیام میافتم به دست همان‌کَس و به خاک و خون می‌کشیدم و این نهایت غم یک تئاتر سوت و کور را به پرده می‌کشید؛ محکوم به تحمل سکوتی اجباری.​

 

[ماهی قرمز؛]

برایم لالایی بخوان! گوش‌هایم مالوف شنیدن بم صدایت‌اند. می‌خواهم چشم به دنیایی ببندم که قرار است تو را سبعانه‌ترین شیوه‌ی ممکن از من بگیرد. ​

 

[ماهی قرمز؛]

و من برایش مهم بودم. گاهی هم با ارتقاء درجه، دوستم می‌داشت برای دوره‌ی کوتاهی از زندگی‌اش. صحبتی نبود؛ باید به زانو درمی‌آمدم در برابر این نخواسته شدن‌ها.​

 

[ماهی قرمز؛]

شجاعت می‌خواست دوست داشتنت و من سرباز احمق و جوانِ پرشور و شوقِ مغرور که شهادتش را هدیه به رگ و پی خود داد. ​

 

[ماهی قرمز؛]

همان دریای ترک شده بودم؛ شاید برای همین گاه و بی‌گاه، همه چیز را مُرده در خود میابم. ماهی‌های ذوقم، موج خنده‌هایم، رقص ذوق‌های کودکانه‌ام!​