شاعر‌پارسی اشعار فایز دشتستانی

[Hilary]

سحر در خواب دیدم با دل زار

که سر بنهاده‌ام در دامن یار

نبودم راضی از این خواب فایز

که تا محشر شوم ولله بیدار

 

[Hilary]

سحرگه ز نوای مرغ گلزار

سرم پرشور گشت و دیده بیدار

به هر گل بلبلی فایز نواخوان

چه خوش باشد نشستن یار با یار

 

[Hilary]

لب و دندان و چشم و زلف و رخسار

بر و دوش و قد و بالا و رفتار

به جنت حور اگر فایز چنین است

بر احوالت به محشر گریه کن زار

 

[Hilary]

به هرجا بگذرد آن ماه رخسار

گریزد دین ز در، ایمان ز دیوار

دخیل ای یار فایز، رخ بپوشان

ز مردم روی خود پوشیده می‌دار

 

[Hilary]

گهی که یادم آمد صحبت یار

لب و دندان و زلف و چشم و رخسار

دل و دین و قرار و صبر فایز

فکندند در طلسم چار در چار

 

[Hilary]

عجب دارم ز سرو قامت یار

که مشک و لعل و گوهر آورد بار

دو گیسوهاش فایز مشک ناب است

لبانش لعل و دندان دُر شه‌وار

 

[Hilary]

به زیر زلف مشکین عارض یار

نمایان چون قمر اندر شب تار

چنان جلوه کند بر چشم، فایز

که زاغی برگ گل دارد به منقار

 

[Hilary]

سحرگه چون ز مشرق ماه خاور

برون آید جهان گردد منور

خوش آن ساعت مه فایز ز مغرب

برون آید چو حوران بسته زیور

 

[Hilary]

مکش سرمه به چشم نازپرور

مکن روز مرا از شب سیه‌تر

نمی‌سوزد دلت از بهر فایز

چه خواهی گفت فردا روز محشر؟

 

[Hilary]

من از عهد جوانی تا شدم پیر

نکردم در جفای دوست تقصیر

چرا فایز وفا کرد و جفا دید

کنم با کوکب بختم چه تدبیر