شاعر‌پارسی اشعار صائب تبریزی

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

زان خرمن گل حاصل ما دامن چیده است
زان سیب ذقن قسمت ما دست بریده است

ما را ز شب وصل چه حاصل که تو از ناز
تا باز کنی بند قبا صبح دمیده است

چون خضر شود سبز به هر جا که نهد پای
هر سوخته جانی که عقیق تو مکیده است

ما در چه شماریم؛ که خورشید جهان‌تاب
گردن به تماشای تو از صبح کشیده است

شد عمر و نشد سیر دل ما ز تپیدن
این قطره خون از سر تیغ که چکیده است

عمری است خبر از دل و دلدار ندارم
با شیشه پریزاد من از دست پریده است

صائب چه کنی پای طلب آبله فرسود
هر کس به مقامی که رسیده است، رسیده است

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

سخت می‌خواهم که در آغوش تنگ آرم تو را
هر قدر افشرده‌ای دل را، بیفشارم تو را

عمرها شد تا کمندِ آه را چین می‌کنم
بر امید آن که روزی در کمند آرم تو را

از لطافت گر چه ممکن نیست دیدن، روی تو
رو به هر جانب که آرم در نظر دارم تو را

در سر مستی گر از زانوی من بالین کنی
بوسه در لعل ش*ر..اب آلود، نگذارم تو را

می‌شود نیلوفری از برگ گل، اندام تو
من به جرأت در بغل چون تنگ افشارم تو را؟

از نگاه خشک، منع چشم من انصاف نیست
دست گل چیدن ندارم، خار دیوارم تو را

ناشنیدن می‌شود مهر دهانم، بی سخن
گر غباری هست بر خاطر ز گفتارم تو را

از رهایی هر زمان، بودم اسیر عالمی
فارغم از هر دو عالم تا گرفتارم تو را

ای که می‌پرسی چه پیش آمد که پیدا نیستی؟
خویشتن را کرده ام گم، تا طلبکارم تو را

از من ای آرام جان، احوال...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

به ساغر نقل کرد از خم، ش*ر..اب آهسته آهسته
برآمد از پسِ کوه آفتاب آهسته آهسته

فریب روی آتشناک او خوردم، ندانستم
که خواهد خورد خونم چون کباب آهسته آهسته

ز بس در پرده افسانه با او حال خود گفتم
گران گشتم به چشمش همچو خواب آهسته آهسته

سرایی را که صاحب نیست، ویرانی است معمارش
دلِ بی عشق، می‌گردد خراب آهسته آهسته

به این خرسندم از نسیان روزافزون پیری‌ها
که از دل می‌برد یاد شباب آهسته آهسته

دلی نگذاشت در من وعده‌های پوچ او صائب
شکست این کشتی از موجِ سراب آهسته آهسته

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

دزدی بوسه عجب دزدی خوش عاقبتی است
که اگر بازستانند، دو چندان گردد

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

هر که پا کج می‌گذارد ما دل خود می‌خوریم
شیشه ناموس عالم در بغل داریم ما

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

دود اگر بالا نشیند، کسر شأن شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد،گر چه او بالاتر است

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

لب نهادم به لب یار و سپردم جان را
تا به امروز بدین مرگ نمرد است کسی

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

من از بی‏‌قدری خار سر دیوار دانستم
كه ناكس كس نمی‏گردد از این بالانشینی‌ها

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

چون گره بگشایی از مو، شام گردد صبح‌ها
پرده چون بگشایی از رو، صبح گردد شام‌ها

 

[⒨⒪⒣⒜⒨⒨⒜⒟.⒮]

ما از تو جداییم به صورت، نه به معنی
چون فاصله بیت بود فاصله ما