شاعر‌پارسی اشعار کسایی مروزی

[Hilary]

جنازهٔ تو ندانم کدام حادثه بود​

که دیده ها همه مصقول کرد و رخ مجروح​

از آب دیده چو طوفان نوح شد همه مرو​

جنازهٔ تو بر آن آب همچو کشتی نوح​

​

 

[Hilary]

نرگس نگر ، چگونه همی عاشقی کند

بر چشمکان آن صنم خَلُّخی نژاد

گویی مگر کسی بشد ، از آب زعفران

انگشت زرد کرد و به کافور بر نهاد

 

[Hilary]

نورد بودم ، تا ورد من مُورَّد بود​

برای ورد مرا ترک من همی پرورد​

کنون گران شدم و سرد و نانورد شدم​

از آن سبب که به خیری همی بپوشم ورد​

​

 

[Hilary]

نانوردیم و خوار و این نه شگفت​

که بر ورد ِ خار نیست نورد​

مردم اندر خور زمانه شده ست​

نرد چون شاخ گشت و شاخ چون نرد​

 

[Hilary]

کمند زلف را ماند چو برهم بافتن گیرد

سپاه زنگ را ماند چو بر هم تاختن گیرد

معقرب زلف مشکینش معلق بر رخ روشن

چنان چون عنبرین عقرب که زهره در دهن گیرد

گهی همچون شبه باشد که بر خورشید برپاشی

گهی همچون شبی باشد که در روزی وطن گیرد

چو ساکن باشد از جنبش ، مثال قد او دارد

چو دیگر بار خم گیرد نشان قد ِ من گیرد

گهی از گل سلب سازد گهی از مه رقم دارد

گهی رسم صنم آرد گهی طبع سمن گیرد

خم زلفش یکی دام است چون خورشید و مه گیرد

سر زلفش یکی شست است کو سیمین ذَقَن گیرد

 

[Hilary]

ای آنکه جز از شعر و غزل هیچ نخوانی

هرگز نکنی سیر دل از تُنبُل و ترفند

زیبا بود ار مرو بنازد به کسایی

چونانکه جهان جمله به استاد سمرقند

 

[Hilary]

آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه

گویی همی شبه به زمرد در اوژنند

وان بانگ چَزد بشنو ، از باغ نیمروز

همچون سفال نو که به آبش فرو زنند

 

[Hilary]

صبح آمد و علامت مصقول بر کشید​

وز آسمان شمامهٔ کافور بر دمید​

گویی که دوست قُرطهٔ شَعر کبود خویش​

تا جایگاه ناف به عمدا فرو درید​

در شد به چتر ماه سنانهای آفتاب​

ور چند جِرم ماه سر اندر سپر کشید​

خورشید با سهیل عروسی کند همی​

کز بامداد کِلّهٔ مصقول بر کشید​

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Hilary]

شای چشم و ، ژرف نگه کن به شنبلید​

تابان به سان گوهر ، اندر میان خوید​

بر سان عاشقی که ز شرم رخان خویش​

دیبای سبز را به رخ خویش بر کشید​

 

[Hilary]

کوی و جوی از تو کوثر و فردوس​

دل و جامه ز تو سیاه و سپید​

رخ نو هست مایهٔ تو ، اگر​

مایهٔ گازران بود خورشید​