شاعر‌پارسی اشعار کسایی مروزی

[Hilary]

زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید​

باد به گل بر بَزید گل به گل اندر غژید​

یاسمن لعل پوش سوسن گوهر فروش​

بر زنخ پیلگوش نقطه زد و بشکلید​

دی به دریغ اندرون ماه به میغ اندرون​

رنگ به تیغ اندرون شاخ زد و آرمید​

سرکش بربست رود باربدی زد سرود​

وز می سوری درود سوی بنفشه رسید​

​

 

[Hilary]

از خضاب من و موی سیه کردن من​

گر همی رنج خوری ، بیش مخور ، رنج مبر !​

غرضم زو نه جوانی است ، بترسم که ز ِ من​

خرد پیران جویند و نیابند مگر !​

 

[Hilary]

نیلوفر کبود نگه کن میان آب​

چون تیغ آب داده و یاقوت آبدار​

همرنگ آسمان و به کردار آسمان​

زردیش بر میانه چو ماه ده و چار​

چون راهبی که دو رخ او سال و ماه زرد​

وز مِطرَف کبود ردا کرده و ازار​

 

[Hilary]

​

دانم که هیچ کس نکند مرثیت مرا​

دانم که مرده بر دل میراثخوار ، خوار​

فرزند من یتیم و سر افکنده گرد کوی​

جامه وَسَخ گرفته و در خاک ، خاکسار​

 

[Hilary]

مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر​

بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار​

آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد ؟​

جز شیر خداوند جهان ، حیدر کرّار​

این دین هدی را به مثل دایره ای دان​

پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار​

علم همه عالم به علی داد پیمبر​

چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار​

​

 

[Hilary]

قامت چون سرو روانش نگر​

آخته ، آن موی میانش نگر​

زلف و رخش دیدی و اکنون بیا​

آن لب شیرین و زبانش نگر​

کَشّی آن چشم سیاهش ببین​

خوشّی آن تنگ دهانش نگر​

بُرد به یک ضربه دل و جان من​

آن نَدَب و داو گرانش نگر​

 

[Hilary]

تا تو آن خیش ببستی به سر اندر ، پسرا​

بر دلم گشت فزون از عدد ریشه ش ریش​

ماهرویا ، به سر خویش ، تو آن خیش مبند​

نشنیدی که کند ماه تبه جامهٔ خیش ؟​

​

 

[Hilary]

بنفشه زار بپوشد روزگار به برف​

درونه گشت چنار و زریر شد شنگرف​

که برف از ابر فرود آید ، ای عجب ، هر سال​

از ابر من به چه معنی همی بر آید برف ؟​

از این زمانهٔ جافی و گردش شب و روز​

شگرف گشت صبور و صبور گشت شگرف​

گذشت دور جوانی و ، عهد نامهٔ او​

سپید شد که نه خطش سیاه ماند ، نه...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Hilary]

پیری مرا به زرگری افگند ، ای شگفت​

بی گاه دود ، زردم و همواره سُرف سُرف​

زرگر فرو فشاند کُرف سیه به سیم​

من باز برفشانم سیم سره به کُرف​

 

[Hilary]

​

ای خواجهٔ مبارک بر بندگان شفیق​

فریاد رس که خون رهی ریخت جاثلیق​

یک جام خون بچهٔ تاکم فرست ، از آنک​

هم بوی مشک دارد و هم گونهٔ عقیق​

تا ما به یاد خواجه دگر بار پر کنیم​

ار خون خوشه ، اَکحَل و قیفال و باسلیق​