دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های حمهٔ تقدیر | Nina کاربر انجمن یک رمان

[.Mobina.]

***
میانِ استخوان‌ سینه‌ام، عارضه‌ای دردناک رخ داده.
من، تیمارِ این زمانه‌ی رنج‌آورم!
تا حدی که دارالمجانین، در برابر دیوانگی‌ام سر تعظیم فرود می‌آورد و می‌گوید:
«گر عاقلی، روزی دمار از دهر ما نتوان کشید.»
مجنون‌وار این مسیر را طی می‌کنم؛ اما دریغ از درمانگری که زخم‌هایم را التهاب ببخشد.
​

 

[.Mobina.]

***
خنجری بر گردنم حکاکی شده است.
دم و بازدم، طاقت‌فرساترین رویداد امروزه است.
عصاره‌ی ناامیدی در رگ‌های همگی پمپاژ می‌شود.
دیگر آفتاب، درخشش سابق خود را ندارد.
چرا که دلبرِ فریبنده‌اش، دیگر با نور ابدی‌اش، شبانه او را به آغوش نمی‌کشد.
دیگر، سایرِ مرحمتِ تسلطِ ارتباطِ او را ندارد.​

 

[.Mobina.]

***
آخر این طالع، چه نیتی دارد؟
چرا این ریسمانِ آویزان از ما را رها نمی‌کند؟
آیا کافی نیست؟!
شکنجه‌ی انسان‌ها با این واژه، بسنده نشده است؟
اِی حاکم بندگان، مگر نوای ضبحه‌های‌ ما به اذنِ تو نمی‌رسد؟
نمی‌خواهی این بند را بی‌بند کرده و ما را فارغ کنی؟
به خودت قسم که عاجز شده‌ایم!​

 

[.Mobina.]

***
مروارید‌هایی از گونه‌ام روان شدند و نَمسارشان کردند.
سر بر خزهای پالتویم جا دادم و نگاه زخم‌خورده‌ام را بستم.
اندکی به تأملی ژرف پرداختم.
دلیل اینکه تقدیر، زندگانی عام مردم را درگیر کرده و تا دم‌دمای ارتحال وارسته نمی‌کند، چیست؟
آن‌طور که برجسته شده، تا آینده‌ام استمرار دارد.
مداومتی ابدی در نفس‌اش گذاشته است.
نَمسار: نمناک
ژرف: عمیق
ارتحال: مرگ
استمرار: ادامه​

 

[.Mobina.]

***
سپهرِ شامگاه، مونس‌ جاودانگی‌ام بود.
بانگِ تضرعِ آذرخشِ آن، رعشه‌ای سخت بر جان همگی پدیدگانِ اینجا می‌انداخت.
جرقه‌های برافروختگی‌اش، نمایانگرِ بارِ اندوهگین‌ِ حاکم و متصل بر آن بود.
او نیز همانند ما شکننده بود.
ولیکن انرژی مبارزه‌‌ی تن‌ به تن با گیتی را نداشت.​

 

[.Mobina.]

***
حزن بر روی دوش‌ام انباشته شده بود.
به آوای دمسازم، گوش می‌سپارم.
پیاده‌رَویِ پابه‌پایِ بارش، کسالتِ مرا التیام می‌بخشد.
ناغافل، پیرمردِ کهنسالِ بی‌تحرکی را مشاهده کردم!
ظاهراً سرمای‌ِ این فصل، او را به سینه‌اش می‌فشرد.
تار به تار زلف او به سپیدیِ کفن میزد.
از ثانیه‌های عمرش گذشته بود؛ اما این انصاف نبود.
دمساز: همدم
زلف: مو​

 

[.Mobina.]

***
بر روی کارتنی آرمیده بود.
جانداری که در قلبم می‌زیست، دوباره‌ زوزه‌ی متأثری از صلابتِ داء کشید.
سرانجامِ این مرد سالخورده‌ام این بود.
آری، فقط من خلوت‌نشین و منزوی نبودم.
وی هم حکایتی بیم‌ناک داشت.
حقیقتاً، همه‌چیز محاکمه‌‌گری جابر داشت.
صلابت: شدت
داء: درد، بیماری
جابر: ظالم، زورگو​

 

[.Mobina.]

***
ملایم به سوی او جُنبش کردم.
بر روی خاکِ کرخت و بی‌عاطفه، سر تسلیم فرود آوردم.
ذرات تربت، شلاق‌های خون‌آلودش را بر سیمای من می‌نواخت.
تحوّلی ابهام‌آمیز در باطنم رخ داد که از گنگی آن، مشوش گشتم.
از این پهنه، سرگشته و آواره مانده بودم.
باریدن مطر، شدت یافت.
تربت: خاک
پهنه: میدان
مطر: باران
​

 

[.Mobina.]

***
با تردید به کالبداش که دمای پایینی داشت، دست زدم.
آه بر تو اِی سرور مرز و بوم!
او رحلت یافته و به سرای باقی شتافته بود.
این موضع، گورستانی ظلمت زده است.
قبرستانی که رایحه‌ای عزادارانه دارد.
اینک اعتقاد آوردم.
تازه ابتکاری را مکاشفه کردم.​

 

[.Mobina.]

***
قضای الهی به هیچ فردی، ترحم نمی‌کند.
چونان آدم‌کُشی بی‌رحم!
همه‌کس را به اسارات کشیده است و تازیانه‌هایش را به لاشه‌ی آنان می‌زند.
زندان‌بانِ آن، دیگران را به نزد خود احضار می‌کند تا رفته‌رفته روح و روانشان را ببلعد.
این لغت، ما را در لابه‌لای واج به واج خودش دستگیر کرده است.​