شاعر‌پارسی اشعار ابن حسام خوسفی

[Hilary]

ای دست نشان قلمت لؤلؤ تر

منشی فلک عبارتت را چاکر

بر بام فلک ز ماه می سازند

از بهر قلمدان تو ما شوره زر

 

[Hilary]

ای دست امید ما به لطف تو دراز

بنواز مرا به لطف ای بنده نواز

هرچند تو بی نیازی از ما ما هم

بر خاک در تو روی بر خاک نیاز

 

[Hilary]

گر پیر شدم دلم جوانست هنوز
سودا و خیال ما همانست هنوز
چون ابروی دوست گر چه پشتم خم شد
دل مایل آن سرو روانست هنوز

 

[Hilary]

ای باد نشان کوی دلدار بپرس

از ماش دعا رسان و بسیار بپرس

صد بار اگر زیار بر دل بیش است

او را تو بجان او که صد بار بپرس

 

[Hilary]

بیداری شبهای من از اختر پرس

حال دل پر خون ز لب ساغر پرس

بی زر ز لب دوست به کامی نرسند

ای دوست بیا و از من بی زر پرس

 

[Hilary]

ماییم و هزار گونه خودکامی خویش

مستوجب آتشیم از خامی خویش

ای شاه رسل مرا فرو نگذاری

در روز جزا به حق هم نامی خویش

 

[Hilary]

بنشست به ناز سرو در دامن باغ

لاله ز کرشمه برداشت ایاغ

تا خرم و خوش بود شبستان چمن

در پای درخت لاله بر گرد چراغ

 

[Hilary]

سرو آمد و بنشست به رعنایی باغ

لاله ز دگر طرف به لالایی باغ

بخرام به باغ تا که خوبان چمن

دیگر نزنند لافِ زیبایی باغ

 

[Hilary]

ای ماه گرفته روی آن ماه دریغ

آن ماه بود برنج ای ماه دریغ

گر آه و دریغ گفتنم سود بُدی

صد بار بگفتی که صد آه دریغ

 

[Hilary]

هر چند که یار پارسا باشد گرگ

از بره همان به که جدا باشد گرگ

بیرون مهل از خانه زن ار خلق ولیست

خر بسته به ار چه آشنا باشد گرگ