رتبه سوم تراژدی رمان دل ز آشیان، رهایی می‌طلبد | یکتا عنصری نویسنده انجمن یک رمان

YEKTA ONSORI · 17/9/22

فعال شدم، نه؟ :228:

نگار با همان خنده‌ی خوش‌آوایش، میز را دور می‌زند و کنار یزدان می‌ایستد. پاپ‌کورنی که لای موهای سیم‌ظرفشویی‌اش گیر افتاده است، با دو انگشت برمی‌دارد و در دهانش می‌اندازد. دخترک چندش! صدای خرت و خرتِ خوردنش اعصاب می‌ترکاند.
- حقته بچه! وقتی بی‌اجازه پاشی بری سر یخچالِ مردم خوراکی مفتی برداری خدا میزنه وسط فرق سرت!
می‌بینم که اجزای صورت یزدان چگونه با انزجار درهم می‌رود و ضمنِ بالا آوردن دستِ آزادش، چپ‌چپی نثارش می‌کند.
- هوم! اصلاً هم به خاطرِ هدف‌گیری داغون تو نبود...ان‌قدر از تو موهای من پاپ‌کورن نخور بدم میاد، اه چندش...مریض‌العالمین! [حینی که پاپ‌کورن‌ها را از لباس‌هایش می‌تکاند، به میانه‌ی سالن می‌آید. سمتِ من برمی‌گردد و ملتمس نگاهم...

YEKTA ONSORI · 19/9/22

نگاهِ نگار که میان ما می‌چرخد، یک تای ابروی پرپشتش بالا می‌پرد و با لبخند کجی از روی خباثت به طرف یزدان برمی‌گردد.
- به چی می‌خندی تو بچه؟ ببین شاید زورم به خواهرت نرسه، ولی وقتی گرفتم اون موهای سیم‌ ظرفشویی تو رو قشنگ هموار کردم می‌فهمی بخندی یا ببندی!
و من هیچ نمی‌فهمم، این دختر واقعاً دو سال از من بزرگ‌تر است؟! صدای شکایت بلند یزدان را در پس خنده‌های نگار می‌شنوم و حینی که پشت چشمی برای هر دویشان نازک می‌کنم، آرام بلند می‌شوم. گرمای سالن و صدای موسیقی عجیب روی اعصابم است. ژاکت بافت گشادم را از روی چوب لباسی چنگ می‌زنم و به تن می‌کنم. تناژِ روشنِ خاکستری‌اش رنگ‌پریدگی چهره‌ام را بیشتر به چشم می‌آورد. بی‌توجه به جدالِ کودکانه‌ی آن دو، راهِ انتهای سالن را پیش...

YEKTA ONSORI · 20/9/22

- تو خونه‌ی من، تو پشت بوم من، با خوراکی‌های من اونم بدون من نشستین ویوی مفتی تماشا می‌کنید ها؟ قوم المفت‌خورین!
سایه‌‌ی بلند نگار به تندی نزدیک می‌شود و این ابروهای یزدان است که با شکایت درهم می‌پیچد.
- خب توعم، خونت رو با ویوی نابودش نخوردیم بخیل.
سینی گل‌گلی پر از چیپس و تخمه‌ای که نگار بر سکو می‌گذارد عجیب وسوسه‌انگیز به نظر می‌رسد. به خصوص چای‌های خوشرنگِ قندپهلویش! حینی که سمتِ چپ من می‌نشیند، برای یزدان دهان‌کجی می‌کند و دست استخوانی‌اش را در هوا تکان می‌دهد.
- د د د د! تو برو گم شو بلاکی؛ یخچالم رو خالی کردی گشنه. موندم چطور تونستی فقط تو ده دقیقه یه بسته‌ی کامل بستنی نعنایی رو بخوری و نمیری!
جمله‌ی آخرش اخم غلیظی میهمان ابروهایم می‌کند. بستنی در این...

YEKTA ONSORI · 23/9/22

- آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد، مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد!
نگاهم تا لحظه‌ای که درِ آهنی کوبیده شود یزدان را همراهی می‌کند؛ برای وقت خریدن! برای آن‌که لبخندِ طبیعی بر لب‌هایم بکارم و در قالب دختری بی‌درد فرو بروم. آرام به سمت نگار می‌چرخم و من خو گرفته‌ام به نقش بازی کردن. پرسشگر در لجنی‌های تیره‌اش زل می‌زنم که با کج‌خلقی چهره درهم می‌کشد و بسته‌ی پفک را به علامتِ «‌خاک بر سرت» در هوا تکان می‌دهد.
- بابا منو باش رو حافظه‌ی کی حساب باز می‌‌کردم؟! چطور مشاعره‌هامون رو یادت رفته؟ ماهی! دال بده خواهرم...دال!
نگاهم بر یاکریمِ خاکستری که روی سکو نشسته است، ثابت می‌ماند. ذهنم به گذشته پر می‌کشد. به سال‌های آغازینِ راهنمایی که او سالِ آخری بود و من، یک تازه...

YEKTA ONSORI · 29/9/22

اجزای منقبض صورتش را از نظر می‌گذرانم. نگاهش به درختان خشک و آهن‌پاره‌های نامرتب داخل حیاط دوخته شده است. نسیمی صورتم‌ را نوازش می‌کند که با وجود ملایمتش، لرز بر تنم می‌نشاند و آخ که من هر بار از این طوفان‌های درونی ناجور سرما می‌خورم. لیوان بلورین چای را که حباب‌های اندکی اطرافش خودنمایی می‌کند، میان دستانم می‌گیرم تا گرم شوند. هوای اسفند ماه سوز دارد.
- چیزی برای تعریف کردن نیست؛ من خوبم نگار.
در اصل چیزهای زیادی برای تعریف کردن وجود دارد. همیشه! حرف‌هایی که در گلو غده شده، عقده‌هایی که سرکوب کردیم، ترس‌هایی که در دل کشتیم، عشق‌هایی که به هنگام نورزیدم و عشق‌هایی که در زمانش به ما ورزیده نشد! حقیقتاً ناگفته‌هایِ ما آن‌قدر زیاد است که اگر بر زبان بیاوریم،...

YEKTA ONSORI · 4/10/22

این نیمچه پارت رو فعلاً از من بپذیرید...خبرهای خوبی تو راهه^^

با حرص برمی‌خیزد و چیزی زیر لب می‌گوید که نمی‌شنوم. حینی که قدم‌های پرضربش را از چپ به راست و بالعکس می‌چیند، گیسوانش را می‌کشد که من به جای او دلم برای تارهای ظریفِ موج‌زده‌اش می‌سوزد.
- دِ آخه...دو هفته پیش با اون وضع خراب اومدی خونه‌ی من و میگی چیزی نیست. دو هفته‌ست از هر ساکتی ساکت‌تری و میگی همه‌ چیز مثل همیشه‌ست. یه مدّته که هر روز سردرد داری و میگی نگران نباش؟ خیلی ببخشید! من نمی‌تونم مثل اطرافیانِ تو بزنم به دل جاده‌ی بی‌خیالی و طرف مقابلم رو به هیچ‌جام نگیرم! تو یه مرگیت هست آشیان ولی نمیگی؛ منو نادون فرض کردی یا خودت...

YEKTA ONSORI · 7/10/22

با سری سنگین و پاهایی سنگین‌تر تنِ خسته‌ام را در پیاده‌رو می‌کشانم. قدم زدن التهاب افکارم را کم‌ می‌کند، اما نه در چنین هوایی که بوی بهار میان ریزگردهایش گم گشته.
پشت سرم، خورشید در پس ابرهای نقره‌ای غروب می‌کند. سایه‌های سیاهش همچون مومی ذوب می‌شود و از ورای کوه‌های برفین لیز می‌خورد. خیابان شلوغ‌تر از همیشه است؛ بهار از راه می‌رسد و قدم زدن میان جمعیت مرفه و شاد، سخت! دلم عجیب کنج دنجی می‌خواهد که کیلومترها دور از آدم‌ها باشد و عباسِ معروفی چه خوب گفته است که تنهایی را فقط در میان جمعیت می‌توان فهمید! آن‌جا که زوج‌هایِ حلقه نشان را دست در دست می‌بینی، دبیرستانی‌های کله‌شق با قهقهه از کنارت می‌گذرند، پرنده‌ها نغمه می‌خوانند، ابرها به عیددینی یکدیگر می‌روند و...

YEKTA ONSORI · 11/10/22

نوای ملایمی همچون آواز پرندگان، خلسه‌ای که در آن ماهی گلی‌ها بالا و پایین می‌پرند را اتمام می‌بخشد. تلفنم را که از جیب بیرون می‌کشم و نگاهم به صفحه‌اش می‌افتد، ابروهایم در آغوش هم فرو می‌روند. خاطرات خوبی از شماره‌های ناشناس ندارم. حینی که تنگ ماهی را از مغازه‌دار می‌گیرم، مردد تماس را وصل می‌کنم و گوشی را میان شانه و صورتم قرار می‌دهم.
- بفرمایید؟
برای این‌ که صدای شخص را میان غلغله‌ی جمعیت بشنوم گوش تیز می‌کنم، اما دریغ از کوچک‌ترین صوتی! نفس عمیقی از سر کلافگی می‌کشم و بعد از کشیدن کارت، با بدبینی همان جمله را واگویه می‌کنم. و این‌بار هم تنها سکوت است که به طرز دیوانه‌واری در پشت خط هیاهو می‌کند و اعصاب نداشته‌ام را به نیستی می‌کشاند. جریانِ تندی از حس بد، در...

YEKTA ONSORI · 23/11/22

شرفه‌ی صندل‌های پاشنه بلندِ مامان، نگاهِ درحالِ گردشم را به در معطوف می‌کند. بی‌قرار و متعجب جلو می‌روم. قامتِ کوتاه و شکسته‌‌اش که در چهارچوب در پدیدار می‌شود، نفسم را از آن چه هست تنگ‌تر می‌کند. این مردمک‌های لغزان و زبانی که به صحبت با دخترش نمی‌چرخد، این دانه‌های عرق غلتان بر پیشانی‌اش و صدای پچ‌پچ‌هایی که از هال برمی‌خیزد...
نگاهم بر سر تا پایش می‌چرخد. لباسِ سرمه‌ای رنگی که قدش تا مچ پایش می‌رسد، چهره‌اش را عجیب ملیح‌تر کرده و...مادر من‌، رقیه خاتونی که همیشه در حصار امن خود سنگر گرفته، حال روپوش نظافتش را کنار گذاشته است؟ و میهمان به خانه‌ی شسته رفته‌اش دعوت کرده؟ چه خبر است؟
- مهمون داریم...ما؟
پر گلدار روسری‌ در دستش فشرده می‌شود. من مستقیم در نگاهش زل...

YEKTA ONSORI · 21/12/22

نمی‌دانم چه فلسفه‌ای در پس خانواده‌ی پناه خفته که هیچ‌کدام کنار هم قرار ندارند و این میان، تنها تیله‌های قهوه‌ای شایان پرشور است. برق چشم‌هایش که روی من خیره مانده، ابروهایم را در گیر هم می‌اندازد. نگاه‌های این جمع، همه رقمه آزاردهنده است. بی‌حرکت، بی‌واکنش و لجوج بر پادری پر نقش و نگار ایستاده‌ام. نگاهم میان جعبه‌ی شیرینی و دسته‌گل گوشه‌ی میزِ پایه کوتاه می‌چرخد، گوشم اما با جیرجیر ستون این خانه است. نفسم سخت بالا می‌آید و کاش یک نفر، فقط یک نفر بفهمد من گوشم از صدا، خسته است.
- نمی‌شینی دخترم؟
چیزی در دلم تکان می‌خورد و مسیر نگاهم را به سمت منشاء آن، تکان می‌دهد. دخترش؟ او هم مرا تماشا می‌کند. سنگین، سخت، سرد...سرد! با عسلی‌هایی که تلخ‌ترین طعم زندگی من هستند...

رتبه سوم تراژدی رمان دل ز آشیان، رهایی می‌طلبد | یکتا عنصری نویسنده انجمن یک رمان

کدام شخصیت رمان را دوست دارید یا باهاش ارتباط می‌گیرید؟

آشیان

یزدان

رها

پرویز

شخصیت‌ها پردازش خوبی نداشت

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

نویسنده انجمن + مدیر بازنشسته نقد

امضا : YEKTA ONSORI

موضوعات مشابه

کاربران بازدید کننده از موضوع (تعداد: 0)

کاربران در حال مشاهده موضوع (تعداد: 0, کاربر: 0, مهمان: 0)